8 en 9 augustus

Je hebt soms van die momenten, dagen of weken in je leven, dat je je er plotseling van bewust wordt dat je iets heel speciaals aan het meemaken bent. De afgelopen dagen vallen zonder enige twijfel onder die categorie.
Gisteren was de vierde dag van het kamp. Zelfde routine weer: 's ochtends en 's middags een rit met de paarden, tussen de middag extra lang zwemmen. In een van de cabins die we hadden, zat ook een meisje in een rolstoel. Ik weet niet zeker wat ze had, leek gedeeltelijk verlamt (sowieso kanker), geen kracht in de spieren, en nauwelijks kunnen praten. Toch is ze op het paard gegaan, met behulp van een dikke deken waar ze op voorover kon leunen, en een wrangler (paardenverzorgers) aan elke kant om haar vast te houden. En dan nog iemand voor bij het paard om het paard te leiden. Een hele onderneming, maar als je dan ziet hoe het meisje helemaal opbloeit, lacht, en gewoon de tijd van haar leven heeft, weet je dat je heel bijzonder werk mag doen.
's Avonds was de dance, van 7.30 - 9.30. Een typische dance, veel populaire dansmuziek, maar heerlijk om te zien hoe iedereen uit z'n dak gaat. Voor de kleinsten waren er tafels met spelletjes opgezet. Om half 10 kwam de afsluiting: het hele kamp (zo'n 140 kinderen die overigens gratis naar het kamp mogen) ging in een kring staan, en onder het lijflied "I will not take these things for granted" kwam elke cabin, van jong naar oud, naar het midden, om daar intiem en in stilte (de cabin fluisterend) afscheid te nemen. Een zeer emotionele ceremonie, want in die 5 dagen worden hartsvriend(in)schappen gesloten, en van sommige kinderen weet je nooit of ze volgend jaar weer terug zullen komen vanwege de kanker. Een avond om nooit te vergeten.
De volgende dag was onze laatste dag. De campers blijven nog tot morgenochtend. Ook vandaag weer twee speciale ritten: een cabin waar een jongetje met het syndroom van down in zat, die gelijk toen ze aan kwamen lopen op me afliep, me een dikke knuffel gaf en op m'n schoot kroop om met m'n zonnebril te gaan spelen. Niet dat-ie dit lang volhield (hij vond het koord van m'n buurman veel interesanter), maar heerlijk om mee te maken. Ook hij heeft gereden, hij komt hier al langer en kan dit goed met wat begeleiding.
's Middags was er opnieuw iemand in een rolstoel, ditmaal een jongen, Jesus (een veel voorkomende spaanse naam). Ook weer wat zwak in zijn romp, maar wat sterker dan het meisje van de dag ervoor, en hij was blind. Vlak voor de paarden aan de campers toegewezen zouden worden, hoorde ik van Cory (de leidster) dat wij Jesus zouden gaan rijden. Best wel spannend, zowel voor mij als Jesus! Hij kon wel een klein stukje lopen, zolang hij maar kon leunen. We gingen dus samen naar Mirage toe, hij leunde tegen het paard aan en verkende hem met z'n handen. Dit zou z'n eerste keer paardrijden worden! Hij heeft nog geholpen met borstelen, waarna hij naar de ramp werd geleid (een verhoging waar een rolstoel op kan worden gereden) en hij op het paard geholpen kon worden. Cory heeft de hele tijd naast hem gelopen, terwijl ik Mirage leidde. Onderweg heel veel gepraat, en ook hij (en wij!) heeft de tijd van z'n leven gehad. Hij vertelde zelfs dat-ie afgelopen maandag jarig was, dus ik heb hem beloofd dat als we elkaar volgend jaar weer zien, ik Nederlands snoep voor hem mee zal nemen.
Een andere reden dat deze dagen zo bijzonder waren, was Kate. Kate, 17 jaar, was een van de andere vrijwilligers bij de paarden (ik schreef eergisteren ook al over haar). Het is ongelooflijk hoe een heftige gebeurtenis plotseling twee mensen bij elkaar kan brengen, die anders nooit naar elkaar om zouden hebben gekeken. Veel mooie gesprekken, en een emotioneel afscheid met de belofte dat we elkaar volgend jaar weer terugzien op kamp.
Na van iedereen afscheid genomen te hebben (ik heb een t-shirt van het kamp gehad!), met de toezegging dat ik volgend jaar weer van harte welkom ben, en ik nog een aanbevelingsbrief tegemoet mag zien, nog even snel om me heen gefilmd want weinig tijd, en terug naar huis. En er is nog de kleine kans dat Hannah en Josef (twee wranglers) in december op bezoek komen in Nederland! Niets is nog zeker (ze zeggen hier wel vaker dingen toe zonder er ooit meer op terug te komen), maar goed, het zou leuk zijn.
Goed, deze blog is wel weer lang genoeg. Morgen ga ik samen met opa aan de waterval naast het huis werken, Elena gaat een lange tocht met Pam en de paarden maken (iets van 6 uur lang ofzo). Ik schrijf morgen weer!

Jelle