Hierbij dan eindelijk de allerlaatste blog over deze vakantie. Opnieuw vanuit een bloedheet San Pedro. Vanochtend hebben we eerst opa en oma uitgezwaaid, die na de ochtendspits terug naar Idyllwild zijn vertrokken. Waarschijnlijk zien we ze weer in Nederland terug, wanneer weten we nog niet, ligt aan een hoop dingen.
Daarna zijn we met tante eerst langs het huis van Lauren en Mike in Long Beach gegaan om de vissen te voeren, en daarna door naar een art gallery om een tentoonstelling van voornamelijk japans-amerikaanse aquarellen te bekijken. Mooie werken in een kleine maar charmante gallery. Na daar een half uurtje te hebben rondgekeken zijn we bij de mexicaan gaan lunchen. Daarna wilden we door naar een ander museum, maar dat bleek gesloten op maandag. Daarom maar weer naar huis (het plan voor het strand vandaag hebben we maar afgezegd; we hadden er geen van allen echt zin in). Daar ben ik begonnen in het nieuwe Harry Potterboek, en wat muziek geluisterd. Nu net op internet bekeken hoe we zullen vliegen, want op de heenweg hadden we geen flauw idee waar we nou precies overheen vlogen.
Dalijk gaan we met Ian en Bebe nog uit eten, daarna normale tijd gaan slapen, en vroeg eruit want moeten half 4 op het vliegveld zijn. En Arjen komt me ophalen op Schiphol! Hardstikke blij mee.
Mag ik jullie tot slot hartelijk danken voor jullie aandacht en berichtjes terug, het was hardstikke leuk om dit blog bij te houden, en we zijn ook van plan om samen met de foto's er een boekje van te laten maken. Ik kan niet wachten om jullie de video's en foto's te laten zien!
Tot woensdag in Amsterdam,
Jelle
Monday, August 13, 2007
Sunday, August 12, 2007
12 augustus
Mijn eerste blog niet vanuit Idyllwild, maar vanuit San Pedro! Na een ontspannen ochtend, waarbij we alles hebben ingepakt, zijn we rond half 1 vertrokken. Onderweg zijn we nog even gestopt om te lunchen, nog een broek voor Elena te halen, en een cadeaubon voor Ian die bijna jarig is te halen. Rond 5 uur kwamen we bij tante aan. Overigens is de temperatuur boven in de bergen bij Idyllwild heel wat koeler dan "beneden" (praktisch woestijngebied), hier gaat het overdag nu richting de 40 graden. Gelukkig koelt het 's nachts nog steeds af.
Kort nadat we aangekomen waren, kwamen ook Ian en Bebe. Daarna gezellig gegeten met z'n allen, en daarna cadeautjes voor Ian en Elena. Heel gezellig allemaal, ondertussen zijn Ian en Bebe weer weg, nu nog even rustig aan doen (in deze hitte kan je niet anders) en daarna naar bed. Ik denk morgen nog wel een keer te schrijven, dat zal de laatste keer worden! Deze vakantie was echt heerlijk, eentje om nooit te vergeten. Ondertussen zit het hoofd al wel weer een beetje te denken aan Nederland, dus ik ben wel weer klaar om terug te komen, maar er waren geen redenen om weer naar huis terug te willen, alles is hier schitterend, mooi land, aardige mensen. Maar Nederland blijft toch wel thuis :-)
Goed, laat ik nog maar even gezellig gaan doen. Tot morgen!
Jelle
Kort nadat we aangekomen waren, kwamen ook Ian en Bebe. Daarna gezellig gegeten met z'n allen, en daarna cadeautjes voor Ian en Elena. Heel gezellig allemaal, ondertussen zijn Ian en Bebe weer weg, nu nog even rustig aan doen (in deze hitte kan je niet anders) en daarna naar bed. Ik denk morgen nog wel een keer te schrijven, dat zal de laatste keer worden! Deze vakantie was echt heerlijk, eentje om nooit te vergeten. Ondertussen zit het hoofd al wel weer een beetje te denken aan Nederland, dus ik ben wel weer klaar om terug te komen, maar er waren geen redenen om weer naar huis terug te willen, alles is hier schitterend, mooi land, aardige mensen. Maar Nederland blijft toch wel thuis :-)
Goed, laat ik nog maar even gezellig gaan doen. Tot morgen!
Jelle
Saturday, August 11, 2007
11 augustus
Vanavond de laatste avond in Idyllwild, dus misschien zelfs de laatste entree in het blog! Ligt er volledig aan of er kans en ruimte is om bij tante nog aan het blog te kunnen werken. Morgenmiddag vertrekken we in ieder geval zo rond 1 uur.
Vandaag zijn we dus naar Hemet geweest. Heel veel geshopt, we zijn Walmart ingeweest (te vergelijken met de Makro, maar dan geen grootverpakkingen en misschien zelfs een beetje groter), weer bij Target, Elena heeft een paar verjaardagscadeautjes gehad (onder andere een douchegordijn!), ik heb m'n eerste Starbuckskoffie op (Starbucks is de grootste koffieketen in USA), best lekker trouwens! Tussen de middag hebben we gelunchd in Elena's cafe, een cafetje in Hemet die oma toevallig in de krant had zien staan, en die dus de naamgenoot van Elena is! Heel lekker gegeten, gaan we zeker volgend jaar weer terugkomen. Ik heb verder nog een nieuwe discman gekocht, eindelijk weer muziek tijdens m'n postloop.
We waren rond vieren weer terug, daarna een begin gemaakt met de koffers inpakken. Nu nog wat ontspannen en dalijk voor de laatste keer hier naar bed.
Hopelijk kan ik morgen of overmorgen nog een keer schrijven!
Jelle
Vandaag zijn we dus naar Hemet geweest. Heel veel geshopt, we zijn Walmart ingeweest (te vergelijken met de Makro, maar dan geen grootverpakkingen en misschien zelfs een beetje groter), weer bij Target, Elena heeft een paar verjaardagscadeautjes gehad (onder andere een douchegordijn!), ik heb m'n eerste Starbuckskoffie op (Starbucks is de grootste koffieketen in USA), best lekker trouwens! Tussen de middag hebben we gelunchd in Elena's cafe, een cafetje in Hemet die oma toevallig in de krant had zien staan, en die dus de naamgenoot van Elena is! Heel lekker gegeten, gaan we zeker volgend jaar weer terugkomen. Ik heb verder nog een nieuwe discman gekocht, eindelijk weer muziek tijdens m'n postloop.
We waren rond vieren weer terug, daarna een begin gemaakt met de koffers inpakken. Nu nog wat ontspannen en dalijk voor de laatste keer hier naar bed.
Hopelijk kan ik morgen of overmorgen nog een keer schrijven!
Jelle
Friday, August 10, 2007
10 augustus
Vanochtend is Elena vroeg vertrokken voor de lange rit met Pam, en heb ik opa geholpen om een gat te graven voor de kuip waar de waterval in zal uitkomen. We zijn hier vroeg aan begonnen, want 's middags is het gewoon te warm om nog dit soort werk te doen. Om half 12 was een groot deel klaar, de rest zal opa zelf in etappes moeten doen.
's Middags studerend voor m'n scriptie doorgebracht, en nog even het dorp ingeweest voor een kaart voor Elena, voor haar verjaardag. Op de terugweg kwam ik ze tegen, het was al laat in de middag, maar ze hadden een hele goede rit gehad, geen enkele problemen met Coby.
Voor de rest vandaag vooral al wat opgeruimd, en schone was ingepakt. Aanstaande zondag vertrekken we namelijk al naar tante in San Pedro, waar we dan al Elena's verjaardag gaan vieren, en ook Ian's verjaardag. San Pedro is ook veel handiger omdat het veel dichter bij Los Angeles, dus het vliegveld ligt, en dinsdag vertrekken we al vroeg. Ik stuur nog wel door hoe laat alles.
Morgen gaan oma, Elena en ik uit shoppen in Hemet, een grotere stad hier zo'n half uur, drie kwartier vandaan. Ma, hebben de buren al hun nieuwe bankstel gekregen?
Goed, dat was het wel weer, tot morgen!
Jelle
's Middags studerend voor m'n scriptie doorgebracht, en nog even het dorp ingeweest voor een kaart voor Elena, voor haar verjaardag. Op de terugweg kwam ik ze tegen, het was al laat in de middag, maar ze hadden een hele goede rit gehad, geen enkele problemen met Coby.
Voor de rest vandaag vooral al wat opgeruimd, en schone was ingepakt. Aanstaande zondag vertrekken we namelijk al naar tante in San Pedro, waar we dan al Elena's verjaardag gaan vieren, en ook Ian's verjaardag. San Pedro is ook veel handiger omdat het veel dichter bij Los Angeles, dus het vliegveld ligt, en dinsdag vertrekken we al vroeg. Ik stuur nog wel door hoe laat alles.
Morgen gaan oma, Elena en ik uit shoppen in Hemet, een grotere stad hier zo'n half uur, drie kwartier vandaan. Ma, hebben de buren al hun nieuwe bankstel gekregen?
Goed, dat was het wel weer, tot morgen!
Jelle
Thursday, August 9, 2007
8 en 9 augustus
Je hebt soms van die momenten, dagen of weken in je leven, dat je je er plotseling van bewust wordt dat je iets heel speciaals aan het meemaken bent. De afgelopen dagen vallen zonder enige twijfel onder die categorie.
Gisteren was de vierde dag van het kamp. Zelfde routine weer: 's ochtends en 's middags een rit met de paarden, tussen de middag extra lang zwemmen. In een van de cabins die we hadden, zat ook een meisje in een rolstoel. Ik weet niet zeker wat ze had, leek gedeeltelijk verlamt (sowieso kanker), geen kracht in de spieren, en nauwelijks kunnen praten. Toch is ze op het paard gegaan, met behulp van een dikke deken waar ze op voorover kon leunen, en een wrangler (paardenverzorgers) aan elke kant om haar vast te houden. En dan nog iemand voor bij het paard om het paard te leiden. Een hele onderneming, maar als je dan ziet hoe het meisje helemaal opbloeit, lacht, en gewoon de tijd van haar leven heeft, weet je dat je heel bijzonder werk mag doen.
's Avonds was de dance, van 7.30 - 9.30. Een typische dance, veel populaire dansmuziek, maar heerlijk om te zien hoe iedereen uit z'n dak gaat. Voor de kleinsten waren er tafels met spelletjes opgezet. Om half 10 kwam de afsluiting: het hele kamp (zo'n 140 kinderen die overigens gratis naar het kamp mogen) ging in een kring staan, en onder het lijflied "I will not take these things for granted" kwam elke cabin, van jong naar oud, naar het midden, om daar intiem en in stilte (de cabin fluisterend) afscheid te nemen. Een zeer emotionele ceremonie, want in die 5 dagen worden hartsvriend(in)schappen gesloten, en van sommige kinderen weet je nooit of ze volgend jaar weer terug zullen komen vanwege de kanker. Een avond om nooit te vergeten.
De volgende dag was onze laatste dag. De campers blijven nog tot morgenochtend. Ook vandaag weer twee speciale ritten: een cabin waar een jongetje met het syndroom van down in zat, die gelijk toen ze aan kwamen lopen op me afliep, me een dikke knuffel gaf en op m'n schoot kroop om met m'n zonnebril te gaan spelen. Niet dat-ie dit lang volhield (hij vond het koord van m'n buurman veel interesanter), maar heerlijk om mee te maken. Ook hij heeft gereden, hij komt hier al langer en kan dit goed met wat begeleiding.
's Middags was er opnieuw iemand in een rolstoel, ditmaal een jongen, Jesus (een veel voorkomende spaanse naam). Ook weer wat zwak in zijn romp, maar wat sterker dan het meisje van de dag ervoor, en hij was blind. Vlak voor de paarden aan de campers toegewezen zouden worden, hoorde ik van Cory (de leidster) dat wij Jesus zouden gaan rijden. Best wel spannend, zowel voor mij als Jesus! Hij kon wel een klein stukje lopen, zolang hij maar kon leunen. We gingen dus samen naar Mirage toe, hij leunde tegen het paard aan en verkende hem met z'n handen. Dit zou z'n eerste keer paardrijden worden! Hij heeft nog geholpen met borstelen, waarna hij naar de ramp werd geleid (een verhoging waar een rolstoel op kan worden gereden) en hij op het paard geholpen kon worden. Cory heeft de hele tijd naast hem gelopen, terwijl ik Mirage leidde. Onderweg heel veel gepraat, en ook hij (en wij!) heeft de tijd van z'n leven gehad. Hij vertelde zelfs dat-ie afgelopen maandag jarig was, dus ik heb hem beloofd dat als we elkaar volgend jaar weer zien, ik Nederlands snoep voor hem mee zal nemen.
Een andere reden dat deze dagen zo bijzonder waren, was Kate. Kate, 17 jaar, was een van de andere vrijwilligers bij de paarden (ik schreef eergisteren ook al over haar). Het is ongelooflijk hoe een heftige gebeurtenis plotseling twee mensen bij elkaar kan brengen, die anders nooit naar elkaar om zouden hebben gekeken. Veel mooie gesprekken, en een emotioneel afscheid met de belofte dat we elkaar volgend jaar weer terugzien op kamp.
Na van iedereen afscheid genomen te hebben (ik heb een t-shirt van het kamp gehad!), met de toezegging dat ik volgend jaar weer van harte welkom ben, en ik nog een aanbevelingsbrief tegemoet mag zien, nog even snel om me heen gefilmd want weinig tijd, en terug naar huis. En er is nog de kleine kans dat Hannah en Josef (twee wranglers) in december op bezoek komen in Nederland! Niets is nog zeker (ze zeggen hier wel vaker dingen toe zonder er ooit meer op terug te komen), maar goed, het zou leuk zijn.
Goed, deze blog is wel weer lang genoeg. Morgen ga ik samen met opa aan de waterval naast het huis werken, Elena gaat een lange tocht met Pam en de paarden maken (iets van 6 uur lang ofzo). Ik schrijf morgen weer!
Jelle
Gisteren was de vierde dag van het kamp. Zelfde routine weer: 's ochtends en 's middags een rit met de paarden, tussen de middag extra lang zwemmen. In een van de cabins die we hadden, zat ook een meisje in een rolstoel. Ik weet niet zeker wat ze had, leek gedeeltelijk verlamt (sowieso kanker), geen kracht in de spieren, en nauwelijks kunnen praten. Toch is ze op het paard gegaan, met behulp van een dikke deken waar ze op voorover kon leunen, en een wrangler (paardenverzorgers) aan elke kant om haar vast te houden. En dan nog iemand voor bij het paard om het paard te leiden. Een hele onderneming, maar als je dan ziet hoe het meisje helemaal opbloeit, lacht, en gewoon de tijd van haar leven heeft, weet je dat je heel bijzonder werk mag doen.
's Avonds was de dance, van 7.30 - 9.30. Een typische dance, veel populaire dansmuziek, maar heerlijk om te zien hoe iedereen uit z'n dak gaat. Voor de kleinsten waren er tafels met spelletjes opgezet. Om half 10 kwam de afsluiting: het hele kamp (zo'n 140 kinderen die overigens gratis naar het kamp mogen) ging in een kring staan, en onder het lijflied "I will not take these things for granted" kwam elke cabin, van jong naar oud, naar het midden, om daar intiem en in stilte (de cabin fluisterend) afscheid te nemen. Een zeer emotionele ceremonie, want in die 5 dagen worden hartsvriend(in)schappen gesloten, en van sommige kinderen weet je nooit of ze volgend jaar weer terug zullen komen vanwege de kanker. Een avond om nooit te vergeten.
De volgende dag was onze laatste dag. De campers blijven nog tot morgenochtend. Ook vandaag weer twee speciale ritten: een cabin waar een jongetje met het syndroom van down in zat, die gelijk toen ze aan kwamen lopen op me afliep, me een dikke knuffel gaf en op m'n schoot kroop om met m'n zonnebril te gaan spelen. Niet dat-ie dit lang volhield (hij vond het koord van m'n buurman veel interesanter), maar heerlijk om mee te maken. Ook hij heeft gereden, hij komt hier al langer en kan dit goed met wat begeleiding.
's Middags was er opnieuw iemand in een rolstoel, ditmaal een jongen, Jesus (een veel voorkomende spaanse naam). Ook weer wat zwak in zijn romp, maar wat sterker dan het meisje van de dag ervoor, en hij was blind. Vlak voor de paarden aan de campers toegewezen zouden worden, hoorde ik van Cory (de leidster) dat wij Jesus zouden gaan rijden. Best wel spannend, zowel voor mij als Jesus! Hij kon wel een klein stukje lopen, zolang hij maar kon leunen. We gingen dus samen naar Mirage toe, hij leunde tegen het paard aan en verkende hem met z'n handen. Dit zou z'n eerste keer paardrijden worden! Hij heeft nog geholpen met borstelen, waarna hij naar de ramp werd geleid (een verhoging waar een rolstoel op kan worden gereden) en hij op het paard geholpen kon worden. Cory heeft de hele tijd naast hem gelopen, terwijl ik Mirage leidde. Onderweg heel veel gepraat, en ook hij (en wij!) heeft de tijd van z'n leven gehad. Hij vertelde zelfs dat-ie afgelopen maandag jarig was, dus ik heb hem beloofd dat als we elkaar volgend jaar weer zien, ik Nederlands snoep voor hem mee zal nemen.
Een andere reden dat deze dagen zo bijzonder waren, was Kate. Kate, 17 jaar, was een van de andere vrijwilligers bij de paarden (ik schreef eergisteren ook al over haar). Het is ongelooflijk hoe een heftige gebeurtenis plotseling twee mensen bij elkaar kan brengen, die anders nooit naar elkaar om zouden hebben gekeken. Veel mooie gesprekken, en een emotioneel afscheid met de belofte dat we elkaar volgend jaar weer terugzien op kamp.
Na van iedereen afscheid genomen te hebben (ik heb een t-shirt van het kamp gehad!), met de toezegging dat ik volgend jaar weer van harte welkom ben, en ik nog een aanbevelingsbrief tegemoet mag zien, nog even snel om me heen gefilmd want weinig tijd, en terug naar huis. En er is nog de kleine kans dat Hannah en Josef (twee wranglers) in december op bezoek komen in Nederland! Niets is nog zeker (ze zeggen hier wel vaker dingen toe zonder er ooit meer op terug te komen), maar goed, het zou leuk zijn.
Goed, deze blog is wel weer lang genoeg. Morgen ga ik samen met opa aan de waterval naast het huis werken, Elena gaat een lange tocht met Pam en de paarden maken (iets van 6 uur lang ofzo). Ik schrijf morgen weer!
Jelle
Tuesday, August 7, 2007
7 augustus
Vanochtend startte slecht; vlak na het ontbijt ben ik misselijk geworden, en bleef misselijk tot we een tijdje op het kamp waren. Gelukkig ging het daarna beter.
Het kamp gaat ook steeds beter, ik heb bijna geen hulp meer nodig, en het is zo ongelooflijk leuk! We zitten er nu ook over te denken, om volgend jaar niet een maar twee weken te gaan, wat Elena normaal al doet. Vandaag hadden we weer alleen meiden, allemaal rond de 12 jaar. 's Middags alleen een meisje dat nogal verlegen was, antwoordde alle vragen met "ja" of "nee". Ook vragen waar ze dit niet op kon antwoorden, werden heel kort beantwoord. Maar ze had het wel naar haar zin, dus maar zo gelaten. Tussendoor hadden we een extra lange pauze, dus extra lang gezwommen! Het is heel gezellig geweest met Kate, een van de vrijwilligers. Veel zwembad-basketbal gedaan, waarbij haar variatie op "Damnit!", namelijk "Dangit!" werkelijk hilarisch was. Heel veel lol gehad, ook nog met Logan getafeltennisd.
Na het kamp snel naar huis, omgekleed en uit eten gegaan met Pam en Jim en opa en oma. Was heel gezellig, simpel restaurantje met lekker eten. We zijn nu al weer even thuis, morgen is behalve kamp ook de dance 's avonds, dus weet niet of het me gaat lukken om morgen te schrijven! We zien wel.
Jelle
Het kamp gaat ook steeds beter, ik heb bijna geen hulp meer nodig, en het is zo ongelooflijk leuk! We zitten er nu ook over te denken, om volgend jaar niet een maar twee weken te gaan, wat Elena normaal al doet. Vandaag hadden we weer alleen meiden, allemaal rond de 12 jaar. 's Middags alleen een meisje dat nogal verlegen was, antwoordde alle vragen met "ja" of "nee". Ook vragen waar ze dit niet op kon antwoorden, werden heel kort beantwoord. Maar ze had het wel naar haar zin, dus maar zo gelaten. Tussendoor hadden we een extra lange pauze, dus extra lang gezwommen! Het is heel gezellig geweest met Kate, een van de vrijwilligers. Veel zwembad-basketbal gedaan, waarbij haar variatie op "Damnit!", namelijk "Dangit!" werkelijk hilarisch was. Heel veel lol gehad, ook nog met Logan getafeltennisd.
Na het kamp snel naar huis, omgekleed en uit eten gegaan met Pam en Jim en opa en oma. Was heel gezellig, simpel restaurantje met lekker eten. We zijn nu al weer even thuis, morgen is behalve kamp ook de dance 's avonds, dus weet niet of het me gaat lukken om morgen te schrijven! We zien wel.
Jelle
Monday, August 6, 2007
6 augustus
Never a dull moment in Idyllwild!! We zijn net terug van een paardenjacht! Oke, het verhaal vanaf het begin. Nadat we terug waren gekomen van het kamp was Elena gaan rijden met Pam. Zodra ze weg waren, ben ik gaan douchen, heb nog wat gestudeerd, en zijn daarna gaan eten (Elena zou later eten). Halverwege het eten opeens een telefoontje: Pam, met het bericht dat Coby, het nieuwe paard, was ontsnapt. Verder wisten we nog weinig, we wisten welke trail ze hadden genomen, dus opa en ik hebben snel ons eten opgegeten, en zijn toen naar ongeveer het begin van de trail gereden. Ik ben toen de trail gaan aflopen naar boven, terwijl opa met de auto over de zandweg naar boven reed. Boven kwamen we elkaar weer tegen, we waren Coby geen van beiden tegengekomen. De trail die ik had afgelopen, was de algemene trail naar beneden, waar we uitkwamen was het begin van de trail die Elena en Pam hadden genomen. Een paar mensen gevraagd of ze een paard voorbij hadden zien komen, zonder succes. Even later kwam Elena op Feesta naar beneden, Pam kwam lopend naar beneden. Elena is toen vooruit gegaan richting de Meadow, het was niet erg waarschijnlijk dat hij naar huis was gelopen want dan waren we hem waarschijnlijk tegengekomen.
Toen Pam uiteindelijk bij de auto was, zijn we Elena achterna gereden, onderweg kwamen we een paar mensen tegen die hem hadden gezien. Doorgereden naar de Meadow, daar was hij niet. Toen rondgereden, en uiteindelijk hebben we hem gevonden op een zijweg, Elena was er al, en andere mensen hadden hem gevangen. Een hele opluchting, aangezien het hier al rond 8 uur donker word! De sherrif was al gebeld, maar die kon nu gelukkig afgebeld worden. Wij zijn toen naar Jim gegaan, om daar de sherrif af te bellen en Jim gerust te stellen, en Elena en Pam zijn op de paarden terug gegaan.
Wat was gebeurd: Elena en Pam stonden op het punt weer terug te gaan, en Pam zou terug op Coby gaan. Elena zat al op Feesta, en op het moment dat Pam haar voet in de stirrup deed, gaf Feesta Coby een duwtje van achteren, wat hij wel vaker doet om te spelen. Cobyechter was hier niet van gediend, en ging ervandoor. Pam probeerde nog op hem te komen, maar werd eraf gegooid. Gelukkig alleen maar een paar schrammen.
Oke, nu de rest van de dag! Vanochtend eerst pa en ma gebeld, blij om weer even het thuisfront te horen. Daarna weer naar kamp, vandaag hadden we alleen maar meiden. 's Ochtends een meisje van 9 (Tiffany), en 's middags een meisje van bijna 14 (Hannah). Heel leuke ritten, veel gepraat, en ik kom maar niet af van m'n engelse accent. Ook heel plezierig is nu de routine die er langzaam in begint te komen, het helpt ook dat ik nu elke keer hetzelfde paard heb (Mirage). Het begint steeds leuker te worden, tussen de middag zwemmen we (gister ook al gedaan), en je merkt zo snel wat voor goed werk je doet, het is echt heerlijk voor die kinderen om een week lang uit de omgeving van kanker, ziekenhuizen, etc te zijn, er zijn denk ik ruim 100 kinderen hier.
De laatste tijd maken we alleen bijna geen foto's en video, het is gewoon te druk, en ik kan niet op kamp filmen. Het kamp heeft wel een site met foto's van de campers: http://www.campronaldmcdonald.org/goodtimes/index2.htm , maar wij staan er niet op. Toch leuk om te zien! Morgen weer een dag op het kamp, een dag op het kamp ziet er ong zo uit: 9.30: paarden uit stal halen, borstelen, opzadelen; 10.00: cabin komt, horse japardy spelen; 10.30-11.00: kennismaken met het paard, borstelen, naar de buitenbak brengen, opstijgen van de campers, in de buitenbak rijden; 11.00-12.00: rijden op de trail buiten, terugkomst, afzadelen, borstelen, en na afloop voor iedere camper een foto van het paard waar ze op hebben gereden. Dan van 12.00-13.00: lunch (gister hotdogs, vandaag chickenstrips); 13.00-14.00: pauze bij het zwembad; 14.00-16.30: tweede sessie, zelfde als ochtend. Morgen en overmorgen zijn hetzelfde, behalve dat de tweede sessie een uur later start, dus langere zwempauze, maar klaar om 17.30. Morgen gaan we ook met Pam en Jim uit eten. Woensdagavond is de dance op het kamp.
Goed, dat is dus het programma voor de komende dagen, maar ik blijf gewoon schrijven!
Jelle
Toen Pam uiteindelijk bij de auto was, zijn we Elena achterna gereden, onderweg kwamen we een paar mensen tegen die hem hadden gezien. Doorgereden naar de Meadow, daar was hij niet. Toen rondgereden, en uiteindelijk hebben we hem gevonden op een zijweg, Elena was er al, en andere mensen hadden hem gevangen. Een hele opluchting, aangezien het hier al rond 8 uur donker word! De sherrif was al gebeld, maar die kon nu gelukkig afgebeld worden. Wij zijn toen naar Jim gegaan, om daar de sherrif af te bellen en Jim gerust te stellen, en Elena en Pam zijn op de paarden terug gegaan.
Wat was gebeurd: Elena en Pam stonden op het punt weer terug te gaan, en Pam zou terug op Coby gaan. Elena zat al op Feesta, en op het moment dat Pam haar voet in de stirrup deed, gaf Feesta Coby een duwtje van achteren, wat hij wel vaker doet om te spelen. Cobyechter was hier niet van gediend, en ging ervandoor. Pam probeerde nog op hem te komen, maar werd eraf gegooid. Gelukkig alleen maar een paar schrammen.
Oke, nu de rest van de dag! Vanochtend eerst pa en ma gebeld, blij om weer even het thuisfront te horen. Daarna weer naar kamp, vandaag hadden we alleen maar meiden. 's Ochtends een meisje van 9 (Tiffany), en 's middags een meisje van bijna 14 (Hannah). Heel leuke ritten, veel gepraat, en ik kom maar niet af van m'n engelse accent. Ook heel plezierig is nu de routine die er langzaam in begint te komen, het helpt ook dat ik nu elke keer hetzelfde paard heb (Mirage). Het begint steeds leuker te worden, tussen de middag zwemmen we (gister ook al gedaan), en je merkt zo snel wat voor goed werk je doet, het is echt heerlijk voor die kinderen om een week lang uit de omgeving van kanker, ziekenhuizen, etc te zijn, er zijn denk ik ruim 100 kinderen hier.
De laatste tijd maken we alleen bijna geen foto's en video, het is gewoon te druk, en ik kan niet op kamp filmen. Het kamp heeft wel een site met foto's van de campers: http://www.campronaldmcdonald.org/goodtimes/index2.htm , maar wij staan er niet op. Toch leuk om te zien! Morgen weer een dag op het kamp, een dag op het kamp ziet er ong zo uit: 9.30: paarden uit stal halen, borstelen, opzadelen; 10.00: cabin komt, horse japardy spelen; 10.30-11.00: kennismaken met het paard, borstelen, naar de buitenbak brengen, opstijgen van de campers, in de buitenbak rijden; 11.00-12.00: rijden op de trail buiten, terugkomst, afzadelen, borstelen, en na afloop voor iedere camper een foto van het paard waar ze op hebben gereden. Dan van 12.00-13.00: lunch (gister hotdogs, vandaag chickenstrips); 13.00-14.00: pauze bij het zwembad; 14.00-16.30: tweede sessie, zelfde als ochtend. Morgen en overmorgen zijn hetzelfde, behalve dat de tweede sessie een uur later start, dus langere zwempauze, maar klaar om 17.30. Morgen gaan we ook met Pam en Jim uit eten. Woensdagavond is de dance op het kamp.
Goed, dat is dus het programma voor de komende dagen, maar ik blijf gewoon schrijven!
Jelle
Subscribe to:
Posts (Atom)