Hierbij dan eindelijk de allerlaatste blog over deze vakantie. Opnieuw vanuit een bloedheet San Pedro. Vanochtend hebben we eerst opa en oma uitgezwaaid, die na de ochtendspits terug naar Idyllwild zijn vertrokken. Waarschijnlijk zien we ze weer in Nederland terug, wanneer weten we nog niet, ligt aan een hoop dingen.
Daarna zijn we met tante eerst langs het huis van Lauren en Mike in Long Beach gegaan om de vissen te voeren, en daarna door naar een art gallery om een tentoonstelling van voornamelijk japans-amerikaanse aquarellen te bekijken. Mooie werken in een kleine maar charmante gallery. Na daar een half uurtje te hebben rondgekeken zijn we bij de mexicaan gaan lunchen. Daarna wilden we door naar een ander museum, maar dat bleek gesloten op maandag. Daarom maar weer naar huis (het plan voor het strand vandaag hebben we maar afgezegd; we hadden er geen van allen echt zin in). Daar ben ik begonnen in het nieuwe Harry Potterboek, en wat muziek geluisterd. Nu net op internet bekeken hoe we zullen vliegen, want op de heenweg hadden we geen flauw idee waar we nou precies overheen vlogen.
Dalijk gaan we met Ian en Bebe nog uit eten, daarna normale tijd gaan slapen, en vroeg eruit want moeten half 4 op het vliegveld zijn. En Arjen komt me ophalen op Schiphol! Hardstikke blij mee.
Mag ik jullie tot slot hartelijk danken voor jullie aandacht en berichtjes terug, het was hardstikke leuk om dit blog bij te houden, en we zijn ook van plan om samen met de foto's er een boekje van te laten maken. Ik kan niet wachten om jullie de video's en foto's te laten zien!
Tot woensdag in Amsterdam,
Jelle
Monday, August 13, 2007
Sunday, August 12, 2007
12 augustus
Mijn eerste blog niet vanuit Idyllwild, maar vanuit San Pedro! Na een ontspannen ochtend, waarbij we alles hebben ingepakt, zijn we rond half 1 vertrokken. Onderweg zijn we nog even gestopt om te lunchen, nog een broek voor Elena te halen, en een cadeaubon voor Ian die bijna jarig is te halen. Rond 5 uur kwamen we bij tante aan. Overigens is de temperatuur boven in de bergen bij Idyllwild heel wat koeler dan "beneden" (praktisch woestijngebied), hier gaat het overdag nu richting de 40 graden. Gelukkig koelt het 's nachts nog steeds af.
Kort nadat we aangekomen waren, kwamen ook Ian en Bebe. Daarna gezellig gegeten met z'n allen, en daarna cadeautjes voor Ian en Elena. Heel gezellig allemaal, ondertussen zijn Ian en Bebe weer weg, nu nog even rustig aan doen (in deze hitte kan je niet anders) en daarna naar bed. Ik denk morgen nog wel een keer te schrijven, dat zal de laatste keer worden! Deze vakantie was echt heerlijk, eentje om nooit te vergeten. Ondertussen zit het hoofd al wel weer een beetje te denken aan Nederland, dus ik ben wel weer klaar om terug te komen, maar er waren geen redenen om weer naar huis terug te willen, alles is hier schitterend, mooi land, aardige mensen. Maar Nederland blijft toch wel thuis :-)
Goed, laat ik nog maar even gezellig gaan doen. Tot morgen!
Jelle
Kort nadat we aangekomen waren, kwamen ook Ian en Bebe. Daarna gezellig gegeten met z'n allen, en daarna cadeautjes voor Ian en Elena. Heel gezellig allemaal, ondertussen zijn Ian en Bebe weer weg, nu nog even rustig aan doen (in deze hitte kan je niet anders) en daarna naar bed. Ik denk morgen nog wel een keer te schrijven, dat zal de laatste keer worden! Deze vakantie was echt heerlijk, eentje om nooit te vergeten. Ondertussen zit het hoofd al wel weer een beetje te denken aan Nederland, dus ik ben wel weer klaar om terug te komen, maar er waren geen redenen om weer naar huis terug te willen, alles is hier schitterend, mooi land, aardige mensen. Maar Nederland blijft toch wel thuis :-)
Goed, laat ik nog maar even gezellig gaan doen. Tot morgen!
Jelle
Saturday, August 11, 2007
11 augustus
Vanavond de laatste avond in Idyllwild, dus misschien zelfs de laatste entree in het blog! Ligt er volledig aan of er kans en ruimte is om bij tante nog aan het blog te kunnen werken. Morgenmiddag vertrekken we in ieder geval zo rond 1 uur.
Vandaag zijn we dus naar Hemet geweest. Heel veel geshopt, we zijn Walmart ingeweest (te vergelijken met de Makro, maar dan geen grootverpakkingen en misschien zelfs een beetje groter), weer bij Target, Elena heeft een paar verjaardagscadeautjes gehad (onder andere een douchegordijn!), ik heb m'n eerste Starbuckskoffie op (Starbucks is de grootste koffieketen in USA), best lekker trouwens! Tussen de middag hebben we gelunchd in Elena's cafe, een cafetje in Hemet die oma toevallig in de krant had zien staan, en die dus de naamgenoot van Elena is! Heel lekker gegeten, gaan we zeker volgend jaar weer terugkomen. Ik heb verder nog een nieuwe discman gekocht, eindelijk weer muziek tijdens m'n postloop.
We waren rond vieren weer terug, daarna een begin gemaakt met de koffers inpakken. Nu nog wat ontspannen en dalijk voor de laatste keer hier naar bed.
Hopelijk kan ik morgen of overmorgen nog een keer schrijven!
Jelle
Vandaag zijn we dus naar Hemet geweest. Heel veel geshopt, we zijn Walmart ingeweest (te vergelijken met de Makro, maar dan geen grootverpakkingen en misschien zelfs een beetje groter), weer bij Target, Elena heeft een paar verjaardagscadeautjes gehad (onder andere een douchegordijn!), ik heb m'n eerste Starbuckskoffie op (Starbucks is de grootste koffieketen in USA), best lekker trouwens! Tussen de middag hebben we gelunchd in Elena's cafe, een cafetje in Hemet die oma toevallig in de krant had zien staan, en die dus de naamgenoot van Elena is! Heel lekker gegeten, gaan we zeker volgend jaar weer terugkomen. Ik heb verder nog een nieuwe discman gekocht, eindelijk weer muziek tijdens m'n postloop.
We waren rond vieren weer terug, daarna een begin gemaakt met de koffers inpakken. Nu nog wat ontspannen en dalijk voor de laatste keer hier naar bed.
Hopelijk kan ik morgen of overmorgen nog een keer schrijven!
Jelle
Friday, August 10, 2007
10 augustus
Vanochtend is Elena vroeg vertrokken voor de lange rit met Pam, en heb ik opa geholpen om een gat te graven voor de kuip waar de waterval in zal uitkomen. We zijn hier vroeg aan begonnen, want 's middags is het gewoon te warm om nog dit soort werk te doen. Om half 12 was een groot deel klaar, de rest zal opa zelf in etappes moeten doen.
's Middags studerend voor m'n scriptie doorgebracht, en nog even het dorp ingeweest voor een kaart voor Elena, voor haar verjaardag. Op de terugweg kwam ik ze tegen, het was al laat in de middag, maar ze hadden een hele goede rit gehad, geen enkele problemen met Coby.
Voor de rest vandaag vooral al wat opgeruimd, en schone was ingepakt. Aanstaande zondag vertrekken we namelijk al naar tante in San Pedro, waar we dan al Elena's verjaardag gaan vieren, en ook Ian's verjaardag. San Pedro is ook veel handiger omdat het veel dichter bij Los Angeles, dus het vliegveld ligt, en dinsdag vertrekken we al vroeg. Ik stuur nog wel door hoe laat alles.
Morgen gaan oma, Elena en ik uit shoppen in Hemet, een grotere stad hier zo'n half uur, drie kwartier vandaan. Ma, hebben de buren al hun nieuwe bankstel gekregen?
Goed, dat was het wel weer, tot morgen!
Jelle
's Middags studerend voor m'n scriptie doorgebracht, en nog even het dorp ingeweest voor een kaart voor Elena, voor haar verjaardag. Op de terugweg kwam ik ze tegen, het was al laat in de middag, maar ze hadden een hele goede rit gehad, geen enkele problemen met Coby.
Voor de rest vandaag vooral al wat opgeruimd, en schone was ingepakt. Aanstaande zondag vertrekken we namelijk al naar tante in San Pedro, waar we dan al Elena's verjaardag gaan vieren, en ook Ian's verjaardag. San Pedro is ook veel handiger omdat het veel dichter bij Los Angeles, dus het vliegveld ligt, en dinsdag vertrekken we al vroeg. Ik stuur nog wel door hoe laat alles.
Morgen gaan oma, Elena en ik uit shoppen in Hemet, een grotere stad hier zo'n half uur, drie kwartier vandaan. Ma, hebben de buren al hun nieuwe bankstel gekregen?
Goed, dat was het wel weer, tot morgen!
Jelle
Thursday, August 9, 2007
8 en 9 augustus
Je hebt soms van die momenten, dagen of weken in je leven, dat je je er plotseling van bewust wordt dat je iets heel speciaals aan het meemaken bent. De afgelopen dagen vallen zonder enige twijfel onder die categorie.
Gisteren was de vierde dag van het kamp. Zelfde routine weer: 's ochtends en 's middags een rit met de paarden, tussen de middag extra lang zwemmen. In een van de cabins die we hadden, zat ook een meisje in een rolstoel. Ik weet niet zeker wat ze had, leek gedeeltelijk verlamt (sowieso kanker), geen kracht in de spieren, en nauwelijks kunnen praten. Toch is ze op het paard gegaan, met behulp van een dikke deken waar ze op voorover kon leunen, en een wrangler (paardenverzorgers) aan elke kant om haar vast te houden. En dan nog iemand voor bij het paard om het paard te leiden. Een hele onderneming, maar als je dan ziet hoe het meisje helemaal opbloeit, lacht, en gewoon de tijd van haar leven heeft, weet je dat je heel bijzonder werk mag doen.
's Avonds was de dance, van 7.30 - 9.30. Een typische dance, veel populaire dansmuziek, maar heerlijk om te zien hoe iedereen uit z'n dak gaat. Voor de kleinsten waren er tafels met spelletjes opgezet. Om half 10 kwam de afsluiting: het hele kamp (zo'n 140 kinderen die overigens gratis naar het kamp mogen) ging in een kring staan, en onder het lijflied "I will not take these things for granted" kwam elke cabin, van jong naar oud, naar het midden, om daar intiem en in stilte (de cabin fluisterend) afscheid te nemen. Een zeer emotionele ceremonie, want in die 5 dagen worden hartsvriend(in)schappen gesloten, en van sommige kinderen weet je nooit of ze volgend jaar weer terug zullen komen vanwege de kanker. Een avond om nooit te vergeten.
De volgende dag was onze laatste dag. De campers blijven nog tot morgenochtend. Ook vandaag weer twee speciale ritten: een cabin waar een jongetje met het syndroom van down in zat, die gelijk toen ze aan kwamen lopen op me afliep, me een dikke knuffel gaf en op m'n schoot kroop om met m'n zonnebril te gaan spelen. Niet dat-ie dit lang volhield (hij vond het koord van m'n buurman veel interesanter), maar heerlijk om mee te maken. Ook hij heeft gereden, hij komt hier al langer en kan dit goed met wat begeleiding.
's Middags was er opnieuw iemand in een rolstoel, ditmaal een jongen, Jesus (een veel voorkomende spaanse naam). Ook weer wat zwak in zijn romp, maar wat sterker dan het meisje van de dag ervoor, en hij was blind. Vlak voor de paarden aan de campers toegewezen zouden worden, hoorde ik van Cory (de leidster) dat wij Jesus zouden gaan rijden. Best wel spannend, zowel voor mij als Jesus! Hij kon wel een klein stukje lopen, zolang hij maar kon leunen. We gingen dus samen naar Mirage toe, hij leunde tegen het paard aan en verkende hem met z'n handen. Dit zou z'n eerste keer paardrijden worden! Hij heeft nog geholpen met borstelen, waarna hij naar de ramp werd geleid (een verhoging waar een rolstoel op kan worden gereden) en hij op het paard geholpen kon worden. Cory heeft de hele tijd naast hem gelopen, terwijl ik Mirage leidde. Onderweg heel veel gepraat, en ook hij (en wij!) heeft de tijd van z'n leven gehad. Hij vertelde zelfs dat-ie afgelopen maandag jarig was, dus ik heb hem beloofd dat als we elkaar volgend jaar weer zien, ik Nederlands snoep voor hem mee zal nemen.
Een andere reden dat deze dagen zo bijzonder waren, was Kate. Kate, 17 jaar, was een van de andere vrijwilligers bij de paarden (ik schreef eergisteren ook al over haar). Het is ongelooflijk hoe een heftige gebeurtenis plotseling twee mensen bij elkaar kan brengen, die anders nooit naar elkaar om zouden hebben gekeken. Veel mooie gesprekken, en een emotioneel afscheid met de belofte dat we elkaar volgend jaar weer terugzien op kamp.
Na van iedereen afscheid genomen te hebben (ik heb een t-shirt van het kamp gehad!), met de toezegging dat ik volgend jaar weer van harte welkom ben, en ik nog een aanbevelingsbrief tegemoet mag zien, nog even snel om me heen gefilmd want weinig tijd, en terug naar huis. En er is nog de kleine kans dat Hannah en Josef (twee wranglers) in december op bezoek komen in Nederland! Niets is nog zeker (ze zeggen hier wel vaker dingen toe zonder er ooit meer op terug te komen), maar goed, het zou leuk zijn.
Goed, deze blog is wel weer lang genoeg. Morgen ga ik samen met opa aan de waterval naast het huis werken, Elena gaat een lange tocht met Pam en de paarden maken (iets van 6 uur lang ofzo). Ik schrijf morgen weer!
Jelle
Gisteren was de vierde dag van het kamp. Zelfde routine weer: 's ochtends en 's middags een rit met de paarden, tussen de middag extra lang zwemmen. In een van de cabins die we hadden, zat ook een meisje in een rolstoel. Ik weet niet zeker wat ze had, leek gedeeltelijk verlamt (sowieso kanker), geen kracht in de spieren, en nauwelijks kunnen praten. Toch is ze op het paard gegaan, met behulp van een dikke deken waar ze op voorover kon leunen, en een wrangler (paardenverzorgers) aan elke kant om haar vast te houden. En dan nog iemand voor bij het paard om het paard te leiden. Een hele onderneming, maar als je dan ziet hoe het meisje helemaal opbloeit, lacht, en gewoon de tijd van haar leven heeft, weet je dat je heel bijzonder werk mag doen.
's Avonds was de dance, van 7.30 - 9.30. Een typische dance, veel populaire dansmuziek, maar heerlijk om te zien hoe iedereen uit z'n dak gaat. Voor de kleinsten waren er tafels met spelletjes opgezet. Om half 10 kwam de afsluiting: het hele kamp (zo'n 140 kinderen die overigens gratis naar het kamp mogen) ging in een kring staan, en onder het lijflied "I will not take these things for granted" kwam elke cabin, van jong naar oud, naar het midden, om daar intiem en in stilte (de cabin fluisterend) afscheid te nemen. Een zeer emotionele ceremonie, want in die 5 dagen worden hartsvriend(in)schappen gesloten, en van sommige kinderen weet je nooit of ze volgend jaar weer terug zullen komen vanwege de kanker. Een avond om nooit te vergeten.
De volgende dag was onze laatste dag. De campers blijven nog tot morgenochtend. Ook vandaag weer twee speciale ritten: een cabin waar een jongetje met het syndroom van down in zat, die gelijk toen ze aan kwamen lopen op me afliep, me een dikke knuffel gaf en op m'n schoot kroop om met m'n zonnebril te gaan spelen. Niet dat-ie dit lang volhield (hij vond het koord van m'n buurman veel interesanter), maar heerlijk om mee te maken. Ook hij heeft gereden, hij komt hier al langer en kan dit goed met wat begeleiding.
's Middags was er opnieuw iemand in een rolstoel, ditmaal een jongen, Jesus (een veel voorkomende spaanse naam). Ook weer wat zwak in zijn romp, maar wat sterker dan het meisje van de dag ervoor, en hij was blind. Vlak voor de paarden aan de campers toegewezen zouden worden, hoorde ik van Cory (de leidster) dat wij Jesus zouden gaan rijden. Best wel spannend, zowel voor mij als Jesus! Hij kon wel een klein stukje lopen, zolang hij maar kon leunen. We gingen dus samen naar Mirage toe, hij leunde tegen het paard aan en verkende hem met z'n handen. Dit zou z'n eerste keer paardrijden worden! Hij heeft nog geholpen met borstelen, waarna hij naar de ramp werd geleid (een verhoging waar een rolstoel op kan worden gereden) en hij op het paard geholpen kon worden. Cory heeft de hele tijd naast hem gelopen, terwijl ik Mirage leidde. Onderweg heel veel gepraat, en ook hij (en wij!) heeft de tijd van z'n leven gehad. Hij vertelde zelfs dat-ie afgelopen maandag jarig was, dus ik heb hem beloofd dat als we elkaar volgend jaar weer zien, ik Nederlands snoep voor hem mee zal nemen.
Een andere reden dat deze dagen zo bijzonder waren, was Kate. Kate, 17 jaar, was een van de andere vrijwilligers bij de paarden (ik schreef eergisteren ook al over haar). Het is ongelooflijk hoe een heftige gebeurtenis plotseling twee mensen bij elkaar kan brengen, die anders nooit naar elkaar om zouden hebben gekeken. Veel mooie gesprekken, en een emotioneel afscheid met de belofte dat we elkaar volgend jaar weer terugzien op kamp.
Na van iedereen afscheid genomen te hebben (ik heb een t-shirt van het kamp gehad!), met de toezegging dat ik volgend jaar weer van harte welkom ben, en ik nog een aanbevelingsbrief tegemoet mag zien, nog even snel om me heen gefilmd want weinig tijd, en terug naar huis. En er is nog de kleine kans dat Hannah en Josef (twee wranglers) in december op bezoek komen in Nederland! Niets is nog zeker (ze zeggen hier wel vaker dingen toe zonder er ooit meer op terug te komen), maar goed, het zou leuk zijn.
Goed, deze blog is wel weer lang genoeg. Morgen ga ik samen met opa aan de waterval naast het huis werken, Elena gaat een lange tocht met Pam en de paarden maken (iets van 6 uur lang ofzo). Ik schrijf morgen weer!
Jelle
Tuesday, August 7, 2007
7 augustus
Vanochtend startte slecht; vlak na het ontbijt ben ik misselijk geworden, en bleef misselijk tot we een tijdje op het kamp waren. Gelukkig ging het daarna beter.
Het kamp gaat ook steeds beter, ik heb bijna geen hulp meer nodig, en het is zo ongelooflijk leuk! We zitten er nu ook over te denken, om volgend jaar niet een maar twee weken te gaan, wat Elena normaal al doet. Vandaag hadden we weer alleen meiden, allemaal rond de 12 jaar. 's Middags alleen een meisje dat nogal verlegen was, antwoordde alle vragen met "ja" of "nee". Ook vragen waar ze dit niet op kon antwoorden, werden heel kort beantwoord. Maar ze had het wel naar haar zin, dus maar zo gelaten. Tussendoor hadden we een extra lange pauze, dus extra lang gezwommen! Het is heel gezellig geweest met Kate, een van de vrijwilligers. Veel zwembad-basketbal gedaan, waarbij haar variatie op "Damnit!", namelijk "Dangit!" werkelijk hilarisch was. Heel veel lol gehad, ook nog met Logan getafeltennisd.
Na het kamp snel naar huis, omgekleed en uit eten gegaan met Pam en Jim en opa en oma. Was heel gezellig, simpel restaurantje met lekker eten. We zijn nu al weer even thuis, morgen is behalve kamp ook de dance 's avonds, dus weet niet of het me gaat lukken om morgen te schrijven! We zien wel.
Jelle
Het kamp gaat ook steeds beter, ik heb bijna geen hulp meer nodig, en het is zo ongelooflijk leuk! We zitten er nu ook over te denken, om volgend jaar niet een maar twee weken te gaan, wat Elena normaal al doet. Vandaag hadden we weer alleen meiden, allemaal rond de 12 jaar. 's Middags alleen een meisje dat nogal verlegen was, antwoordde alle vragen met "ja" of "nee". Ook vragen waar ze dit niet op kon antwoorden, werden heel kort beantwoord. Maar ze had het wel naar haar zin, dus maar zo gelaten. Tussendoor hadden we een extra lange pauze, dus extra lang gezwommen! Het is heel gezellig geweest met Kate, een van de vrijwilligers. Veel zwembad-basketbal gedaan, waarbij haar variatie op "Damnit!", namelijk "Dangit!" werkelijk hilarisch was. Heel veel lol gehad, ook nog met Logan getafeltennisd.
Na het kamp snel naar huis, omgekleed en uit eten gegaan met Pam en Jim en opa en oma. Was heel gezellig, simpel restaurantje met lekker eten. We zijn nu al weer even thuis, morgen is behalve kamp ook de dance 's avonds, dus weet niet of het me gaat lukken om morgen te schrijven! We zien wel.
Jelle
Monday, August 6, 2007
6 augustus
Never a dull moment in Idyllwild!! We zijn net terug van een paardenjacht! Oke, het verhaal vanaf het begin. Nadat we terug waren gekomen van het kamp was Elena gaan rijden met Pam. Zodra ze weg waren, ben ik gaan douchen, heb nog wat gestudeerd, en zijn daarna gaan eten (Elena zou later eten). Halverwege het eten opeens een telefoontje: Pam, met het bericht dat Coby, het nieuwe paard, was ontsnapt. Verder wisten we nog weinig, we wisten welke trail ze hadden genomen, dus opa en ik hebben snel ons eten opgegeten, en zijn toen naar ongeveer het begin van de trail gereden. Ik ben toen de trail gaan aflopen naar boven, terwijl opa met de auto over de zandweg naar boven reed. Boven kwamen we elkaar weer tegen, we waren Coby geen van beiden tegengekomen. De trail die ik had afgelopen, was de algemene trail naar beneden, waar we uitkwamen was het begin van de trail die Elena en Pam hadden genomen. Een paar mensen gevraagd of ze een paard voorbij hadden zien komen, zonder succes. Even later kwam Elena op Feesta naar beneden, Pam kwam lopend naar beneden. Elena is toen vooruit gegaan richting de Meadow, het was niet erg waarschijnlijk dat hij naar huis was gelopen want dan waren we hem waarschijnlijk tegengekomen.
Toen Pam uiteindelijk bij de auto was, zijn we Elena achterna gereden, onderweg kwamen we een paar mensen tegen die hem hadden gezien. Doorgereden naar de Meadow, daar was hij niet. Toen rondgereden, en uiteindelijk hebben we hem gevonden op een zijweg, Elena was er al, en andere mensen hadden hem gevangen. Een hele opluchting, aangezien het hier al rond 8 uur donker word! De sherrif was al gebeld, maar die kon nu gelukkig afgebeld worden. Wij zijn toen naar Jim gegaan, om daar de sherrif af te bellen en Jim gerust te stellen, en Elena en Pam zijn op de paarden terug gegaan.
Wat was gebeurd: Elena en Pam stonden op het punt weer terug te gaan, en Pam zou terug op Coby gaan. Elena zat al op Feesta, en op het moment dat Pam haar voet in de stirrup deed, gaf Feesta Coby een duwtje van achteren, wat hij wel vaker doet om te spelen. Cobyechter was hier niet van gediend, en ging ervandoor. Pam probeerde nog op hem te komen, maar werd eraf gegooid. Gelukkig alleen maar een paar schrammen.
Oke, nu de rest van de dag! Vanochtend eerst pa en ma gebeld, blij om weer even het thuisfront te horen. Daarna weer naar kamp, vandaag hadden we alleen maar meiden. 's Ochtends een meisje van 9 (Tiffany), en 's middags een meisje van bijna 14 (Hannah). Heel leuke ritten, veel gepraat, en ik kom maar niet af van m'n engelse accent. Ook heel plezierig is nu de routine die er langzaam in begint te komen, het helpt ook dat ik nu elke keer hetzelfde paard heb (Mirage). Het begint steeds leuker te worden, tussen de middag zwemmen we (gister ook al gedaan), en je merkt zo snel wat voor goed werk je doet, het is echt heerlijk voor die kinderen om een week lang uit de omgeving van kanker, ziekenhuizen, etc te zijn, er zijn denk ik ruim 100 kinderen hier.
De laatste tijd maken we alleen bijna geen foto's en video, het is gewoon te druk, en ik kan niet op kamp filmen. Het kamp heeft wel een site met foto's van de campers: http://www.campronaldmcdonald.org/goodtimes/index2.htm , maar wij staan er niet op. Toch leuk om te zien! Morgen weer een dag op het kamp, een dag op het kamp ziet er ong zo uit: 9.30: paarden uit stal halen, borstelen, opzadelen; 10.00: cabin komt, horse japardy spelen; 10.30-11.00: kennismaken met het paard, borstelen, naar de buitenbak brengen, opstijgen van de campers, in de buitenbak rijden; 11.00-12.00: rijden op de trail buiten, terugkomst, afzadelen, borstelen, en na afloop voor iedere camper een foto van het paard waar ze op hebben gereden. Dan van 12.00-13.00: lunch (gister hotdogs, vandaag chickenstrips); 13.00-14.00: pauze bij het zwembad; 14.00-16.30: tweede sessie, zelfde als ochtend. Morgen en overmorgen zijn hetzelfde, behalve dat de tweede sessie een uur later start, dus langere zwempauze, maar klaar om 17.30. Morgen gaan we ook met Pam en Jim uit eten. Woensdagavond is de dance op het kamp.
Goed, dat is dus het programma voor de komende dagen, maar ik blijf gewoon schrijven!
Jelle
Toen Pam uiteindelijk bij de auto was, zijn we Elena achterna gereden, onderweg kwamen we een paar mensen tegen die hem hadden gezien. Doorgereden naar de Meadow, daar was hij niet. Toen rondgereden, en uiteindelijk hebben we hem gevonden op een zijweg, Elena was er al, en andere mensen hadden hem gevangen. Een hele opluchting, aangezien het hier al rond 8 uur donker word! De sherrif was al gebeld, maar die kon nu gelukkig afgebeld worden. Wij zijn toen naar Jim gegaan, om daar de sherrif af te bellen en Jim gerust te stellen, en Elena en Pam zijn op de paarden terug gegaan.
Wat was gebeurd: Elena en Pam stonden op het punt weer terug te gaan, en Pam zou terug op Coby gaan. Elena zat al op Feesta, en op het moment dat Pam haar voet in de stirrup deed, gaf Feesta Coby een duwtje van achteren, wat hij wel vaker doet om te spelen. Cobyechter was hier niet van gediend, en ging ervandoor. Pam probeerde nog op hem te komen, maar werd eraf gegooid. Gelukkig alleen maar een paar schrammen.
Oke, nu de rest van de dag! Vanochtend eerst pa en ma gebeld, blij om weer even het thuisfront te horen. Daarna weer naar kamp, vandaag hadden we alleen maar meiden. 's Ochtends een meisje van 9 (Tiffany), en 's middags een meisje van bijna 14 (Hannah). Heel leuke ritten, veel gepraat, en ik kom maar niet af van m'n engelse accent. Ook heel plezierig is nu de routine die er langzaam in begint te komen, het helpt ook dat ik nu elke keer hetzelfde paard heb (Mirage). Het begint steeds leuker te worden, tussen de middag zwemmen we (gister ook al gedaan), en je merkt zo snel wat voor goed werk je doet, het is echt heerlijk voor die kinderen om een week lang uit de omgeving van kanker, ziekenhuizen, etc te zijn, er zijn denk ik ruim 100 kinderen hier.
De laatste tijd maken we alleen bijna geen foto's en video, het is gewoon te druk, en ik kan niet op kamp filmen. Het kamp heeft wel een site met foto's van de campers: http://www.campronaldmcdonald.org/goodtimes/index2.htm , maar wij staan er niet op. Toch leuk om te zien! Morgen weer een dag op het kamp, een dag op het kamp ziet er ong zo uit: 9.30: paarden uit stal halen, borstelen, opzadelen; 10.00: cabin komt, horse japardy spelen; 10.30-11.00: kennismaken met het paard, borstelen, naar de buitenbak brengen, opstijgen van de campers, in de buitenbak rijden; 11.00-12.00: rijden op de trail buiten, terugkomst, afzadelen, borstelen, en na afloop voor iedere camper een foto van het paard waar ze op hebben gereden. Dan van 12.00-13.00: lunch (gister hotdogs, vandaag chickenstrips); 13.00-14.00: pauze bij het zwembad; 14.00-16.30: tweede sessie, zelfde als ochtend. Morgen en overmorgen zijn hetzelfde, behalve dat de tweede sessie een uur later start, dus langere zwempauze, maar klaar om 17.30. Morgen gaan we ook met Pam en Jim uit eten. Woensdagavond is de dance op het kamp.
Goed, dat is dus het programma voor de komende dagen, maar ik blijf gewoon schrijven!
Jelle
Sunday, August 5, 2007
5 augustus
Vandaag was de eerste dag van kamp! Een spannende, maar heel leuke dag geweest. Vanochtend om 9 uur vertrokken, een andere vrijwilliger (Logan, 14 jaar) opgepikt, en iets voor half 10 op het kamp aangekomen. Daar waren de paarden voor de eerste rit al uit hun buitenstallen gehaald, we zouden vannochtend de cabin krijgen met de jongste jongens, 10 jongens van ong. 9 jaar. Nadat we de paarden hadden geborsteld, gesprayed met vliegenspray, en opgezadeld, kwamen om 10 uur de kinderen. Elke sessie begint met horse japardy, allemaal vragen over paarden en hoe met ze om te gaan, zodat de kinderen op een speelse manier allemaal dingen over de paarden leren, en om ze te leren hoe ze veilig met paarden om moeten gaan.
Toen dit klaar was, kreeg elk kind een begeleider en een paard toegewezen. Ik kreeg Josef, een klein, dromerig jongetje dat vaak bij de les gehouden moest worden, maar wel de tijd van z'n leven had. Hij vond het heerlijk, hij had thuis ook wel eens gereden, dus het was niet erg nieuw voor hem, maar hij vond het nog steeds heerlijk. Eerst borstelden we samen nog een keer Mirage, waarna hij de teugels vast mocht houden en we ze naar de arena brachten. Daar werden ze een voor een op de paarden geholpen, waarna we een paar rondjes door de buitenbak deden, waarbij het kind moest sturen, en dus een beetje kon wennen.
Daarna een trail van zo'n 30 minuten, bij terugkomst samen afzadelen, borstelen, en worteltjes geven. Aan het einde kreeg ook elk kind een foto van het paard waar hij of zij op had gereden. Een hele ervaring voor ze! Niet alle kinderen hebben kanker, er zijn ook kinderen die een broer of zus hebben die kanker hebben. Ze doen van alles op het kamp; zwemmen, boogschieten, paardrijden, en nog veel meer wat ik nog niet weet :-)
Voor de middagsessie hadden we de cabin met jongens van 14 jaar; een wat moeilijkere groep dus. Allemaal jochies die zichzelf heel stoer vinden :-) Was nog steeds heel leuk, maar in deze groep zaten maar 8 jongens, en aangezien we met 14 begeleiders waren, bleef ik met nog een paar achter om zadels en helmen schoon te maken, en verder wat te ontspannen. Om half 5 waren we klaar, we hebben nog even boodschappen gedaan, nu net gegeten en weer een boek uitgelezen: "Meet the Beatles", over de culturele achtergrond waar vanuit het fenomeen heeft kunnen ontstaan. Wel een beetje Amerikaans getint, maar goed, wel interessant.
Dankje Arjen en ma, voor jullie mailtje! Ma, ik probeer morgenochtend nog even te bellen voor kamp. Zal dus rond half 9 hier worden, dus half 6 's middags bij jullie. Arjen, we vertrekken de 14e, en komen de 15e aan. Details mail ik nog wel door, veel succes bij de concerten!
Jelle
Toen dit klaar was, kreeg elk kind een begeleider en een paard toegewezen. Ik kreeg Josef, een klein, dromerig jongetje dat vaak bij de les gehouden moest worden, maar wel de tijd van z'n leven had. Hij vond het heerlijk, hij had thuis ook wel eens gereden, dus het was niet erg nieuw voor hem, maar hij vond het nog steeds heerlijk. Eerst borstelden we samen nog een keer Mirage, waarna hij de teugels vast mocht houden en we ze naar de arena brachten. Daar werden ze een voor een op de paarden geholpen, waarna we een paar rondjes door de buitenbak deden, waarbij het kind moest sturen, en dus een beetje kon wennen.
Daarna een trail van zo'n 30 minuten, bij terugkomst samen afzadelen, borstelen, en worteltjes geven. Aan het einde kreeg ook elk kind een foto van het paard waar hij of zij op had gereden. Een hele ervaring voor ze! Niet alle kinderen hebben kanker, er zijn ook kinderen die een broer of zus hebben die kanker hebben. Ze doen van alles op het kamp; zwemmen, boogschieten, paardrijden, en nog veel meer wat ik nog niet weet :-)
Voor de middagsessie hadden we de cabin met jongens van 14 jaar; een wat moeilijkere groep dus. Allemaal jochies die zichzelf heel stoer vinden :-) Was nog steeds heel leuk, maar in deze groep zaten maar 8 jongens, en aangezien we met 14 begeleiders waren, bleef ik met nog een paar achter om zadels en helmen schoon te maken, en verder wat te ontspannen. Om half 5 waren we klaar, we hebben nog even boodschappen gedaan, nu net gegeten en weer een boek uitgelezen: "Meet the Beatles", over de culturele achtergrond waar vanuit het fenomeen heeft kunnen ontstaan. Wel een beetje Amerikaans getint, maar goed, wel interessant.
Dankje Arjen en ma, voor jullie mailtje! Ma, ik probeer morgenochtend nog even te bellen voor kamp. Zal dus rond half 9 hier worden, dus half 6 's middags bij jullie. Arjen, we vertrekken de 14e, en komen de 15e aan. Details mail ik nog wel door, veel succes bij de concerten!
Jelle
Saturday, August 4, 2007
4 augustus
Vandaag stond grotendeels in het teken van kamp. Om half 12 zijn we vertrokken met oma naar Idyllwild Nature Centre, waar oma ook wat vrijwilligerswerk doet. Ik wilde daar nog graag naartoe, om wat boekjes over Idyllwild en omgeving. Een paar leuke kleine boekjes gevonden. Daarna oma teruggebracht, en om 1 uur bij het kamp. Vandaag was een instructiedag, voor de vrijwilligers die voor het eerst waren (ik dus). Twee keer per dag krijg je een paard (meestal hetzelfde) en een kind toegewezen, die jij gaat begeleiden op een rit van zo'n twee uur. Elk kind heeft of zelf kanker, of een gezinslid dat kanker heeft. Dit is voor hun dus een heerlijke week er tussenuit, waarin ze naast paardrijden nog van allerlei andere activiteiten hebben. Na zo'n twee uur zat de introductie erop, morgen om half 10 worden we verwacht en om 10 uur is de eerste rit. Ik kijk er erg naar uit!
Het paard dat ik nu heb, is Oreo. Alle paarden zijn hier oud, vanaf zo'n 20 jaar. Oreo is een beetje nieuwsgierig, een eigen willetje, en loopt wat sneller dan de andere paarden, dus moet goed in toom gehouden worden. Een hele uitdaging, maar wordt vast heel leuk! En we hebben ook hele goede begeleiding, dus kan niet mis gaan.
Daarna nog even langs Pam en Jim om even gedag te zeggen en een biertje te drinken, langs de pharmacy en terug naar huis voor het eten. Na het eten nog de film "Charlotte's Web" gekeken, leuke film. Nu op tijd naar bed, want toch wel spannend voor morgen!
Jelle
Het paard dat ik nu heb, is Oreo. Alle paarden zijn hier oud, vanaf zo'n 20 jaar. Oreo is een beetje nieuwsgierig, een eigen willetje, en loopt wat sneller dan de andere paarden, dus moet goed in toom gehouden worden. Een hele uitdaging, maar wordt vast heel leuk! En we hebben ook hele goede begeleiding, dus kan niet mis gaan.
Daarna nog even langs Pam en Jim om even gedag te zeggen en een biertje te drinken, langs de pharmacy en terug naar huis voor het eten. Na het eten nog de film "Charlotte's Web" gekeken, leuke film. Nu op tijd naar bed, want toch wel spannend voor morgen!
Jelle
Friday, August 3, 2007
1, 2 en 3 augustus
Heehe, hier zijn we dan weer! Het is dus toch niet gelukt om het log bij te houden tijdens ons verblijf in Long Beach, maar we hebben het dan ook heel erg leuk gehad daar.
Woensdagochtend zijn we rond elven vertrokken, bij een knooppunt bij Riverside nog hopeloos verkeerd gereden (echt heel erg onduidelijk door wegwerkzaamheden), gelunched bij Farmer Boys (de beroemde Farmer Boys Burger; hmmmmm) en zo rond half 3 bij Lauren en Mike. Mike was nog aan het softballen, dus die zou pas later op de avond komen. Nadat Lauren om drie uur was aangekomen uit haar werk, hebben we eerst even het huisje verkend (ze hebben een heel mooie patio!), en zijn daarna met z'n drieeen gaan winkelen. Eerst naar Borders (te vergelijken met Barnes & Noble; een boekmegastore dus), daar een nieuwe agenda en adresboekje gekocht. Nog een tijdje gewoon rondgelopen, en daarna door naar Target, want Elena had haar badpak in Nederland laten liggen, en we zouden de volgende dag naar het strand gaan. Elena dus nieuwe zwemkleding, Lauren andere kleren en Elena en ik nieuwe mokken. Daarna naar Trader Joe's voor boodschappen (semi-biologische supermarkt), en terug naar huis. Daar lekker gegeten, ontspannen, en samen met Mike gedeelte The Karate Kid zitten kijken. Was ondertussen wel laat, dus niet helemaal afgekeken en gaan slapen.
De volgende ochtend zijn Elena en ik eerst gaan kijken in een lange winkelstraat vlakbij, allemaal leuke winkeltjes. Bij een winkeltje oorbellen voor Elena gekocht (gelijk een verjaardagscadeau-tje), nog wat rondgekeken en weer terug naar Lauren. Ze wonen trouwens twee minuten lopen van het strand, echt heel mooi. Het strand bij hun is alleen niet erg goed om te zwemmen, maar goed, het is nog steeds heel mooi wonen! Voor lunch heb ik voor de eerste keer in m'n leven Mexicaans gegeten. Een heerlijke burrito. Echt heel lekker, aanstaande dinsdag gaan we nog met Pam en Jim uit eten naar de mexicaan, dus ik kijk er wel naar uit.
Weer terug naar huis, alles ingepakt, en op weg naar het strand. Het weer viel helaas wat tegen, de temperatuur was wel goed maar veel bewolking. Daardoor wel weer veel ruimte op het strand :-) Heerlijk gezwommen, dat was alweer echt een hele tijd geleden dat ik in de zee heb gezwommen! Mooie hoge golven hier, en opeens zag ik op zo'n 10 meter afstand een kopje boven water steken: een zeehond. Echt heel mooi om de natuur van zo dichtbij te kunnen bewonderen, wel op afstand gebleven natuurlijk, maar dan nog. Elena heb ik het water in moeten trekken, maar toen ze er eenmaal inlag, vond ze het toch ook wel leuk. Nog wat gefrisbeed, maar de wind was wat te sterk. Toen Mike zich daarna bij ons voegde (hij had de hele dag lesgegeven), nog wat langer gebleven, en daarna terug, gedouched, en naar de Italiaan waar we ze hebben getrakteerd als bedankje voor deze heerlijke dagen. Allemaal heel gezellig. Eenmaal thuis was iedereen doodop, dus snel naar bed.
Vanochtend zijn we redelijk snel weer op weg naar Idyllwild gegaan. Eerst nog op de koffie geweest bij tante die langs de route woont, daar gelunched, daarna nog naar Barnes & Noble voor een caligrafeerset (het andere cadeautje voor Elena) en om half 4 terug in Idyllwild. Elena ging gelijk door om paard te gaan rijden met Pam, ik heb m'n nieuwe agenda zitten bijwerken, wat piano gespeeld, lekker om weer "thuis" te zijn.
Het nieuwe paard Coby blijft toch wel echt nieuw, hij is nog niet helemaal te vertrouwen. Vandaag heeft hij voor het eerst gebokt met Elena erop. Ze is er niet afgevallen, maar hij zette het wel gelijk op een draf, waarbij Elena's been achter een boompje bleef haken, beetje blauwe plek nu dus en pijnlijke spier. Nouja, zal vast wel goed komen met Coby, maar we zijn er nog niet.
Nou, dat was het weer, morgen de instructiedag van het kamp (van 1 tot 3), dus wel een beetje spannend! O, en vanaf nu slapen we weer in het solarium, het bed boven was veel te klein, ik heb de halve nacht op de bank geslapen.
Goed, tot morgen!
Jelle
Woensdagochtend zijn we rond elven vertrokken, bij een knooppunt bij Riverside nog hopeloos verkeerd gereden (echt heel erg onduidelijk door wegwerkzaamheden), gelunched bij Farmer Boys (de beroemde Farmer Boys Burger; hmmmmm) en zo rond half 3 bij Lauren en Mike. Mike was nog aan het softballen, dus die zou pas later op de avond komen. Nadat Lauren om drie uur was aangekomen uit haar werk, hebben we eerst even het huisje verkend (ze hebben een heel mooie patio!), en zijn daarna met z'n drieeen gaan winkelen. Eerst naar Borders (te vergelijken met Barnes & Noble; een boekmegastore dus), daar een nieuwe agenda en adresboekje gekocht. Nog een tijdje gewoon rondgelopen, en daarna door naar Target, want Elena had haar badpak in Nederland laten liggen, en we zouden de volgende dag naar het strand gaan. Elena dus nieuwe zwemkleding, Lauren andere kleren en Elena en ik nieuwe mokken. Daarna naar Trader Joe's voor boodschappen (semi-biologische supermarkt), en terug naar huis. Daar lekker gegeten, ontspannen, en samen met Mike gedeelte The Karate Kid zitten kijken. Was ondertussen wel laat, dus niet helemaal afgekeken en gaan slapen.
De volgende ochtend zijn Elena en ik eerst gaan kijken in een lange winkelstraat vlakbij, allemaal leuke winkeltjes. Bij een winkeltje oorbellen voor Elena gekocht (gelijk een verjaardagscadeau-tje), nog wat rondgekeken en weer terug naar Lauren. Ze wonen trouwens twee minuten lopen van het strand, echt heel mooi. Het strand bij hun is alleen niet erg goed om te zwemmen, maar goed, het is nog steeds heel mooi wonen! Voor lunch heb ik voor de eerste keer in m'n leven Mexicaans gegeten. Een heerlijke burrito. Echt heel lekker, aanstaande dinsdag gaan we nog met Pam en Jim uit eten naar de mexicaan, dus ik kijk er wel naar uit.
Weer terug naar huis, alles ingepakt, en op weg naar het strand. Het weer viel helaas wat tegen, de temperatuur was wel goed maar veel bewolking. Daardoor wel weer veel ruimte op het strand :-) Heerlijk gezwommen, dat was alweer echt een hele tijd geleden dat ik in de zee heb gezwommen! Mooie hoge golven hier, en opeens zag ik op zo'n 10 meter afstand een kopje boven water steken: een zeehond. Echt heel mooi om de natuur van zo dichtbij te kunnen bewonderen, wel op afstand gebleven natuurlijk, maar dan nog. Elena heb ik het water in moeten trekken, maar toen ze er eenmaal inlag, vond ze het toch ook wel leuk. Nog wat gefrisbeed, maar de wind was wat te sterk. Toen Mike zich daarna bij ons voegde (hij had de hele dag lesgegeven), nog wat langer gebleven, en daarna terug, gedouched, en naar de Italiaan waar we ze hebben getrakteerd als bedankje voor deze heerlijke dagen. Allemaal heel gezellig. Eenmaal thuis was iedereen doodop, dus snel naar bed.
Vanochtend zijn we redelijk snel weer op weg naar Idyllwild gegaan. Eerst nog op de koffie geweest bij tante die langs de route woont, daar gelunched, daarna nog naar Barnes & Noble voor een caligrafeerset (het andere cadeautje voor Elena) en om half 4 terug in Idyllwild. Elena ging gelijk door om paard te gaan rijden met Pam, ik heb m'n nieuwe agenda zitten bijwerken, wat piano gespeeld, lekker om weer "thuis" te zijn.
Het nieuwe paard Coby blijft toch wel echt nieuw, hij is nog niet helemaal te vertrouwen. Vandaag heeft hij voor het eerst gebokt met Elena erop. Ze is er niet afgevallen, maar hij zette het wel gelijk op een draf, waarbij Elena's been achter een boompje bleef haken, beetje blauwe plek nu dus en pijnlijke spier. Nouja, zal vast wel goed komen met Coby, maar we zijn er nog niet.
Nou, dat was het weer, morgen de instructiedag van het kamp (van 1 tot 3), dus wel een beetje spannend! O, en vanaf nu slapen we weer in het solarium, het bed boven was veel te klein, ik heb de halve nacht op de bank geslapen.
Goed, tot morgen!
Jelle
Tuesday, July 31, 2007
31 juli
Vandaag zitten we hier alweer twee weken. God wat gaat de tijd snel. En nog steeds genieten van elke minuut.
Weer weinig gebeurd vandaag. Dit zijn echt twee dagen die tussen twee drukke periodes inzitten, want morgen vertrekken we naar Long Beach, vrijdag terug, en zaterdag begint kamp.
Vanochtend hebben we eerst met opa een gedeelte naast het huis vrijgemaakt van planten, en een vijver die beneden stond bovenaan gezet. Het plan is om een watervalletje te maken. Was even hard werken, maar wel blij om eens wat terug te kunnen doen! 's Middags zijn we verhuisd van het solarium naar de zolder, want Marian is vanochtend vertrokken, ze vertrekt morgenvroeg uit Los Angeles. Groot voordeel: we hebben weer een toilet binnen handbereik :-) Ook nog even het dorp in, en de paarden gewassen. En... kijk maar naar eerdere posts, want ik heb er weer een paar foto's bijgeplaatst! Vergeet niet ook de eerste posts te bekijken...
Voor de rest wat gelezen, wat gezongen, wat gespeeld. Heerlijk ontspannen. Morgen vertrekken we om 10 uur. Ik denk wel te kunnen blijven schrijven bij Lauren en Mike, maar weet het nog niet zeker. Ik doe m'n best!
Jelle
Weer weinig gebeurd vandaag. Dit zijn echt twee dagen die tussen twee drukke periodes inzitten, want morgen vertrekken we naar Long Beach, vrijdag terug, en zaterdag begint kamp.
Vanochtend hebben we eerst met opa een gedeelte naast het huis vrijgemaakt van planten, en een vijver die beneden stond bovenaan gezet. Het plan is om een watervalletje te maken. Was even hard werken, maar wel blij om eens wat terug te kunnen doen! 's Middags zijn we verhuisd van het solarium naar de zolder, want Marian is vanochtend vertrokken, ze vertrekt morgenvroeg uit Los Angeles. Groot voordeel: we hebben weer een toilet binnen handbereik :-) Ook nog even het dorp in, en de paarden gewassen. En... kijk maar naar eerdere posts, want ik heb er weer een paar foto's bijgeplaatst! Vergeet niet ook de eerste posts te bekijken...
Voor de rest wat gelezen, wat gezongen, wat gespeeld. Heerlijk ontspannen. Morgen vertrekken we om 10 uur. Ik denk wel te kunnen blijven schrijven bij Lauren en Mike, maar weet het nog niet zeker. Ik doe m'n best!
Jelle
Monday, July 30, 2007
30 juli
Vandaag een korte post, want gewoon heel weinig gebeurd. Laat opgestaan vanochtend, opa had pannenkoeken gemaakt. De rest van de dag lezend doorgebracht, beetje muziek luisteren (nieuwe album McCartney), wat gestudeerd, verder niets. Heerlijk. Het is fantastisch wat we hier allemaal zien, maar ook best vermoeiend. Even lekker zo'n dag met niets gepland. Elena is 's middags nog gaan paardrijden. Vanavond aten we daarom laat, Elena was pas laat terug. Het boek dat ik vandaag heb uitgelezen, heet "Mijn naam is Asher Lev" van Chaim Potok. Schitterend boek. Aan te raden voor iedereen. Een joodse schrijver die verhaald over een jongetje dat opgroeid in een streng joodse leefgemeenschap, maar met de uitzonderlijke gave om schilder te worden. Dit brengt grote botsingen met zijn familie en leefomgeving teweeg. Nogmaals zeer aan te raden.
Voor morgen nog niets op het programma, even kijken hoe het gaat, wil sowieso wel wat meer gaan doen, studie etc. Ook vertrekt Marian morgen. Weet even niet precies hoe het nu gaat, ik geloof dat ze met tante naar haar huis gaat, om dan woensdagochtend vroeg naar het vliegveld te gaan. Nou ja, details vertel ik anders morgen wel.
Jelle
ps dankje Els voor de reacties, heel leuk! Ik kan ze prima ontvangen, ik hoorde dat het nogal moeilijk was om ze te posten? In ieder geval, heel leuk!
Voor morgen nog niets op het programma, even kijken hoe het gaat, wil sowieso wel wat meer gaan doen, studie etc. Ook vertrekt Marian morgen. Weet even niet precies hoe het nu gaat, ik geloof dat ze met tante naar haar huis gaat, om dan woensdagochtend vroeg naar het vliegveld te gaan. Nou ja, details vertel ik anders morgen wel.
Jelle
ps dankje Els voor de reacties, heel leuk! Ik kan ze prima ontvangen, ik hoorde dat het nogal moeilijk was om ze te posten? In ieder geval, heel leuk!
Sunday, July 29, 2007
28 en 29 juli
Gisterochtend begon redelijk rustig; oma had de avond ervoor stellig gezegd dat we uiterlijk om half 9 moesten vertrekken. De eerste dagen dat ik hier was, had ik me dan wel gehaast om op tijd klaar te zijn, maar ondertussen weet ik wel beter: pas rond half 10 stonden we op het punt te vertrekken. Daarom dus lekker rustig aan gedaan met het inpakken van wat kleren, mijn pak mee, schoenen, etc.
Toen we dus op het punt stonden om te vertrekken, werd er plotseling op de deur geklopt. We waren al een beetje verbaasd; dit gebeurd namelijk niet echt vaak. Toen oma de deur opendeed, viel een hysterisch huilende vrouw naar binnen gestrompeld, iets zeggend wat we kort daarna ontcijferden als "my daddy died". Het bleek de dochter van een buurman te zijn, die die nacht bij haar vader thuis had geslapen, en hem de volgende dag dood in bed aantrof.
Opa en oma belden gelijk 911, terwijl we met z'n allen naar het huis gingen om de hulpdiensten op te wachten en de vrouw niet alleen te laten. Binnen een paar minuten arriveerden de paramedics van de brandweerpost, en even later ook de sherrif. Na geruime tijd was alles voor zover mogelijk geregeld, en was er iemand anders om bij de vrouw te blijven, dus liepen wij weer naar huis. We waren eerst van plan om, voordat we naar tante zoudan gaan, naar een markt in Riverside te gaan, maar dat plan lieten we maar varen voor nu. Eerst even een klein beetje tot rust gekomen, en en daarna vertrokken naar tante, die in San Pedro woont (ten oosten van Los Angeles). Daar kwamen we rond half twee aan, waar ik tante's man, David, ontmoette. Dave is meubelmaker van beroep. Kort daarop vertrokken tante, oma en Marian naar een reunie, en Elena en ik zijn een beetje gaan winkelen. Eerst foto's laten ontwikkelen, daarna een Hallmarkwinkel in (ja, ze hebben hier een complete kaartenwinkel!). Daarna nog wat gigantische supermarkten in, gewoon om te kijken hoe dat er nou uitziet. Je hebt heel veel ketens in Amerika, er zijn praktisch geen alleenstaande ondernemers. Daarna koffie gedronken, de foto's weer opgehaald, en weer terug naar tante's huis.
En dit was ik nog vergeten te vertellen, maar we hadden voor gisteravond kaartjes gekocht voor een concert van Gladys Knight in de Hollywood Bowl! De beroemde concertplaats, waar de Beatles nog een legendarisch concert hebben gegeven. We gingen dan ook niet echt voor de muziek, maar voornamelijk om de Hollywood Bowl een keer mee te maken, met afsluitend vuurwerk! Het was heel indrukwekkend, de muziek was wel aardig, maar de Bowl is schitterend. De zitplaatsen zijn gebouwd op een heuvel, ver naar boven lopend (het is dus buiten). Mooi podium, en als je links boven het podium kijkt, zie je de heuvel met de letters "Hollywood" erop. Het was stervensdruk, zo'n 16000 mensen. Het duurde dan ook een aardig tijdje voor we na het concert weg waren, we waren zo rond 1 uur weer bij tante thuis. Daarna snel gaan slapen, want de volgende morgen moesten we in de kerk zingen!
Om half 8 ging dus alweer de wekker, snel gedouched, geschoren etc, en vertrokken naar de kerk, want de dienst begint daar al om half 10.
Het was een mooie dienst, Elena deed "A Simple Song" van Bernstein, ik achter de piano en Marian op fluit, en ik deed "Zwei geistliche Lieder" van Reger, met Marian achter de piano. Ging allemaal heel goed, het was maar een klein kerkje met een kleine gemeente, maar wel heel hartelijk. Ook iedereen van de familie was er: opa en oma, Anita en David, Ian en Bebe, en Lauren en Mike. Mike ontmoette ik dus ook na de dienst, een hele aardige jongen, en we hebben afgesproken dat we van woensdag tot vrijdag bij hun gaan logeren in Long Beach! We kijken er heel erg naar uit.
Na de dienst zijn we met z'n allen gaan lunchen, alleen Ian en Bebe waren al weggegaan. Na het eten zijn we nog naar Barnes en Noble gegaan, een grote boekwinkel, een beetje te vergelijken met Donner in Rotterdam. Ik wilde graag daar naartoe, want ze hebben hier niet echt cd-winkels, en ik had pas op tv de nieuwe video-clip van McCartney (Dance Tonight) gezien. Heel mooi nummer, en nu heb ik dus ook het album! Daar ook cd/dvd van Sting gekocht, documentaire / live opname over de luit-cd. Toen ik in de rij stond om een boek over de Beatles af te rekenen (over de roots, dus veel over hun jeugd etc; was in de aanbieding) zag ik opeens op een koopjestafel de full score van Xerxes, een opera van Handel, liggen voor maar 1 dollar! Echt een gelukje. Heel blij mee.
Daarna vertrokken opa, oma, Elena en ik weer naar Idyllwild. Marian en tante moesten nog ergens naartoe, die gingen met tante's auto, want tante logeert hier (in ieder geval) vanavond ook. Wij zijn eerst nog langs de kust gereden, langs een gedeelte waar door de aardbevingen hele stukken land de zee in vallen. Heel apart, de weg zeer ongelijk, bedrading die bovengronds ligt, ongelooflijk dat de natuur zoiets kan doen.
Daarna doorgereden naar Ports o'Call, de oude vissershaven van San Pedro (?), nu een toeristentrekpleisters voor vooral Mexicanen. Werkelijk niets aan, het enige wat leuk was was de kunstgalerie van tante die daar is. Daar zijn we dus snel weer weggegaan, om rond half 7 weer in Idyllwild aan te komen.
Goed, dat was het weer even, morgen staat nog niet echt iets op het programma, jullie horen het wel weer!
Jelle
Toen we dus op het punt stonden om te vertrekken, werd er plotseling op de deur geklopt. We waren al een beetje verbaasd; dit gebeurd namelijk niet echt vaak. Toen oma de deur opendeed, viel een hysterisch huilende vrouw naar binnen gestrompeld, iets zeggend wat we kort daarna ontcijferden als "my daddy died". Het bleek de dochter van een buurman te zijn, die die nacht bij haar vader thuis had geslapen, en hem de volgende dag dood in bed aantrof.
Opa en oma belden gelijk 911, terwijl we met z'n allen naar het huis gingen om de hulpdiensten op te wachten en de vrouw niet alleen te laten. Binnen een paar minuten arriveerden de paramedics van de brandweerpost, en even later ook de sherrif. Na geruime tijd was alles voor zover mogelijk geregeld, en was er iemand anders om bij de vrouw te blijven, dus liepen wij weer naar huis. We waren eerst van plan om, voordat we naar tante zoudan gaan, naar een markt in Riverside te gaan, maar dat plan lieten we maar varen voor nu. Eerst even een klein beetje tot rust gekomen, en en daarna vertrokken naar tante, die in San Pedro woont (ten oosten van Los Angeles). Daar kwamen we rond half twee aan, waar ik tante's man, David, ontmoette. Dave is meubelmaker van beroep. Kort daarop vertrokken tante, oma en Marian naar een reunie, en Elena en ik zijn een beetje gaan winkelen. Eerst foto's laten ontwikkelen, daarna een Hallmarkwinkel in (ja, ze hebben hier een complete kaartenwinkel!). Daarna nog wat gigantische supermarkten in, gewoon om te kijken hoe dat er nou uitziet. Je hebt heel veel ketens in Amerika, er zijn praktisch geen alleenstaande ondernemers. Daarna koffie gedronken, de foto's weer opgehaald, en weer terug naar tante's huis.
En dit was ik nog vergeten te vertellen, maar we hadden voor gisteravond kaartjes gekocht voor een concert van Gladys Knight in de Hollywood Bowl! De beroemde concertplaats, waar de Beatles nog een legendarisch concert hebben gegeven. We gingen dan ook niet echt voor de muziek, maar voornamelijk om de Hollywood Bowl een keer mee te maken, met afsluitend vuurwerk! Het was heel indrukwekkend, de muziek was wel aardig, maar de Bowl is schitterend. De zitplaatsen zijn gebouwd op een heuvel, ver naar boven lopend (het is dus buiten). Mooi podium, en als je links boven het podium kijkt, zie je de heuvel met de letters "Hollywood" erop. Het was stervensdruk, zo'n 16000 mensen. Het duurde dan ook een aardig tijdje voor we na het concert weg waren, we waren zo rond 1 uur weer bij tante thuis. Daarna snel gaan slapen, want de volgende morgen moesten we in de kerk zingen!
Om half 8 ging dus alweer de wekker, snel gedouched, geschoren etc, en vertrokken naar de kerk, want de dienst begint daar al om half 10.
Het was een mooie dienst, Elena deed "A Simple Song" van Bernstein, ik achter de piano en Marian op fluit, en ik deed "Zwei geistliche Lieder" van Reger, met Marian achter de piano. Ging allemaal heel goed, het was maar een klein kerkje met een kleine gemeente, maar wel heel hartelijk. Ook iedereen van de familie was er: opa en oma, Anita en David, Ian en Bebe, en Lauren en Mike. Mike ontmoette ik dus ook na de dienst, een hele aardige jongen, en we hebben afgesproken dat we van woensdag tot vrijdag bij hun gaan logeren in Long Beach! We kijken er heel erg naar uit.
Na de dienst zijn we met z'n allen gaan lunchen, alleen Ian en Bebe waren al weggegaan. Na het eten zijn we nog naar Barnes en Noble gegaan, een grote boekwinkel, een beetje te vergelijken met Donner in Rotterdam. Ik wilde graag daar naartoe, want ze hebben hier niet echt cd-winkels, en ik had pas op tv de nieuwe video-clip van McCartney (Dance Tonight) gezien. Heel mooi nummer, en nu heb ik dus ook het album! Daar ook cd/dvd van Sting gekocht, documentaire / live opname over de luit-cd. Toen ik in de rij stond om een boek over de Beatles af te rekenen (over de roots, dus veel over hun jeugd etc; was in de aanbieding) zag ik opeens op een koopjestafel de full score van Xerxes, een opera van Handel, liggen voor maar 1 dollar! Echt een gelukje. Heel blij mee.
Daarna vertrokken opa, oma, Elena en ik weer naar Idyllwild. Marian en tante moesten nog ergens naartoe, die gingen met tante's auto, want tante logeert hier (in ieder geval) vanavond ook. Wij zijn eerst nog langs de kust gereden, langs een gedeelte waar door de aardbevingen hele stukken land de zee in vallen. Heel apart, de weg zeer ongelijk, bedrading die bovengronds ligt, ongelooflijk dat de natuur zoiets kan doen.
Daarna doorgereden naar Ports o'Call, de oude vissershaven van San Pedro (?), nu een toeristentrekpleisters voor vooral Mexicanen. Werkelijk niets aan, het enige wat leuk was was de kunstgalerie van tante die daar is. Daar zijn we dus snel weer weggegaan, om rond half 7 weer in Idyllwild aan te komen.
Goed, dat was het weer even, morgen staat nog niet echt iets op het programma, jullie horen het wel weer!
Jelle
Friday, July 27, 2007
26 en 27 juli
Gisterochtend ben ik met Elena weer gaan paardrijden! Dit is nog steeds zoveel nodig, niet alleen omdat het leuk is, maar ook om het nieuwe paard te laten wennen.
Vooraf zaten we nog wat tv te kijken, komt opeens op het scherm "ABC (de zender) staat niet achter de boodschap in het volgende programma" of iets dergelijks. Wij allebei dus heel benieuwd: komt er een programma dat de gematigde islam uitlegd, deze godsdienst in het juiste perspectief zet, en daarmee de ongefundeerde angst voor alles en iedereen die moslim is probeert weg te nemen. Echt ongelooflijk, en best beangstigend.
Na paardrijden ben ik zelf nog even het dorp ingegaan, gewoon even verkend, het is toch anders als je in je eentje gaat. Elena en Marian kennen het dorp natuurlijk al jaren, en ik wil alles nog een beetje ontdekken, en soms gewoon ongegeneerd toeristje spelen. Was even leuk.
's Avonds uit eten bij een kennis in Idyllwild, lekker gegeten, maar werd beetje laat, vandaar geen weblog die dag. Ook vanwege de grote plannen voor de volgende dag:
Om half 6 's ochtends zijn we vertrokken op een wandeling naar Tahquits Peak, een bergtop op 8828 feet hoogte (wij zitten hier op bijna 6000 feet). Lange trip, schitterende uitzichten, mooie natuur. Helaas verrekte Elena op de terugweg een spier, waardoor de terugweg erg pijnlijk werd, telkens klapte haar enkel bijna dubbel. Toen we dus aan het einde van de trail waren, is Marian verder gelopen tot een punt waar ze bereik had met de mobiel, en opa en oma gebeld of ze ons konden ophalen met de truck, want wegen daar slecht begaanbaar. Maar... contactsleutel brak af in de truck, dus oma kwam met de gewone auto, die vast kwam te zitten... Uiteindelijk hebben we met iemand mee tot een punt kunnen rijden, waar opa ons met de gewone auto (die oma ondertussen had teruggereden en schoongespoten) ophaalde. Daarna is Esther met Pam gaan paardrijden, ze zou eerst met Elena gaan, maar dat ging nu gewoon niet. Afscheid genomen van Esther en de rest, en om 6 uur was Ken er, een zeer goede fagottist. Die is er nu nog, dus hou het verder kort. Morgen gaan we met z'n allen naar Anita, Marian's zus, in San Pedro, daar blijven we dan om zondagochtend in de kerkdienst te zingen, dus ik zal pas zondagavond weer kunnen schrijven.
Tot snel!
Jelle
Vooraf zaten we nog wat tv te kijken, komt opeens op het scherm "ABC (de zender) staat niet achter de boodschap in het volgende programma" of iets dergelijks. Wij allebei dus heel benieuwd: komt er een programma dat de gematigde islam uitlegd, deze godsdienst in het juiste perspectief zet, en daarmee de ongefundeerde angst voor alles en iedereen die moslim is probeert weg te nemen. Echt ongelooflijk, en best beangstigend.
Na paardrijden ben ik zelf nog even het dorp ingegaan, gewoon even verkend, het is toch anders als je in je eentje gaat. Elena en Marian kennen het dorp natuurlijk al jaren, en ik wil alles nog een beetje ontdekken, en soms gewoon ongegeneerd toeristje spelen. Was even leuk.
's Avonds uit eten bij een kennis in Idyllwild, lekker gegeten, maar werd beetje laat, vandaar geen weblog die dag. Ook vanwege de grote plannen voor de volgende dag:
Om half 6 's ochtends zijn we vertrokken op een wandeling naar Tahquits Peak, een bergtop op 8828 feet hoogte (wij zitten hier op bijna 6000 feet). Lange trip, schitterende uitzichten, mooie natuur. Helaas verrekte Elena op de terugweg een spier, waardoor de terugweg erg pijnlijk werd, telkens klapte haar enkel bijna dubbel. Toen we dus aan het einde van de trail waren, is Marian verder gelopen tot een punt waar ze bereik had met de mobiel, en opa en oma gebeld of ze ons konden ophalen met de truck, want wegen daar slecht begaanbaar. Maar... contactsleutel brak af in de truck, dus oma kwam met de gewone auto, die vast kwam te zitten... Uiteindelijk hebben we met iemand mee tot een punt kunnen rijden, waar opa ons met de gewone auto (die oma ondertussen had teruggereden en schoongespoten) ophaalde. Daarna is Esther met Pam gaan paardrijden, ze zou eerst met Elena gaan, maar dat ging nu gewoon niet. Afscheid genomen van Esther en de rest, en om 6 uur was Ken er, een zeer goede fagottist. Die is er nu nog, dus hou het verder kort. Morgen gaan we met z'n allen naar Anita, Marian's zus, in San Pedro, daar blijven we dan om zondagochtend in de kerkdienst te zingen, dus ik zal pas zondagavond weer kunnen schrijven.
Tot snel!
Jelle
Wednesday, July 25, 2007
25 juli
Vanochtend heel vroeg vertrokken naar SanDiego, de stad waar de eerste missionary-posts door de spanjaarden werden gesticht. In de buurt van de stad zijn we eerst naar Route 101 gegaan, die vlak langs de pacific ocean leidde. Schitterend gezicht, over surfers, een totaal andere cultuur! Ook omdat San Diego aan de grens met Mexico ligt, waardoor er veel Spaans wordt gesproken.
We zijn eerst naar Old Town gegaan, het allervroegste centrum van de stad wat is nagebouwd in oude stijl. Veel toerisme, maar wel heel leuk, mensen in klederdracht, oude tandarts, gevangenis, school, etc.
Daarna om half drie vertrokken naar een echtpaar in een dorp vlakbij San Diego, opa en oma zijn al eens eerder bij hun geweest, ze hebben een huis letterlijk vol met dieren. Na eerst helemaal verdwaald te zijn, kwamen we om half vier toch eindelijk aan.
Het huis zit helemaal vol, zeker 4 katten, 13 honden, een stinkdier (zonder de stinkklieren uiteraard; er zitten trouwens redelijk wat stinkdieren hier, we ruiken ze regelmatig, echt heel smerig), een possum, vogels, kalkoenen, minipaarden, lama's, ezels, herten, werkelijk een nachtmerrie. Elk dier op zich was een schatje, maar zoveel bij elkaar, niet te geloven. Tegen zessen vertrokken we eindelijk. Elena en ik hadden beloofd om opa, oma en Marian vanavond mee uit eten te nemen. Mijn idee was om dat ergens rond San Diego te doen, misschien Mexicaans of vis oid, maar naar onze mening werd helemaal niet gevraagd, we gingen linea recta weer richting Idyllwild (zeker drie uur rijden met z'n drieen opgepropt achterin), waar ze een restaurantje wisten te zitten, en als die dicht was dachten ze aan de Chinees. Aangezien het al laat was, we reuzehonger hadden en het idee om in Amerika naar de Chinees te gaan me nou ook niet echt aansprak, werd m'n humeur er bepaald niet beter op naar mate de reis vorderde. Toen we het restaurant uiteindelijk bereikten, dat open was, waren we er al weer binnen 5 minuten weg, omdat oma de tafels niet schoon genoeg vond. Was ook wel zo, maar was ook zo blij om uit die auto te zijn, en niet naar de Chinees te hoeven! Maar goed, tegen die tijd vond ik alles prima, en zijn we toch naar de Chinees gegaan, die uiteindelijk werkelijk heel erg is bevallen, heerlijk eten. O ja, en onderweg nog "for one more day" van Mitch Albom uitgelezen. Mooi boek, we hadden al eerder boeken van hem gelezen.
Nu dan eindelijk weer thuis, morgen nu nog weinig op het programma, alleen morgenavond bij vrienden (Nabucco?) op bezoek. Nou ja we zien wel.
Tot morgen,
Jelle
We zijn eerst naar Old Town gegaan, het allervroegste centrum van de stad wat is nagebouwd in oude stijl. Veel toerisme, maar wel heel leuk, mensen in klederdracht, oude tandarts, gevangenis, school, etc.
Daarna om half drie vertrokken naar een echtpaar in een dorp vlakbij San Diego, opa en oma zijn al eens eerder bij hun geweest, ze hebben een huis letterlijk vol met dieren. Na eerst helemaal verdwaald te zijn, kwamen we om half vier toch eindelijk aan.
Het huis zit helemaal vol, zeker 4 katten, 13 honden, een stinkdier (zonder de stinkklieren uiteraard; er zitten trouwens redelijk wat stinkdieren hier, we ruiken ze regelmatig, echt heel smerig), een possum, vogels, kalkoenen, minipaarden, lama's, ezels, herten, werkelijk een nachtmerrie. Elk dier op zich was een schatje, maar zoveel bij elkaar, niet te geloven. Tegen zessen vertrokken we eindelijk. Elena en ik hadden beloofd om opa, oma en Marian vanavond mee uit eten te nemen. Mijn idee was om dat ergens rond San Diego te doen, misschien Mexicaans of vis oid, maar naar onze mening werd helemaal niet gevraagd, we gingen linea recta weer richting Idyllwild (zeker drie uur rijden met z'n drieen opgepropt achterin), waar ze een restaurantje wisten te zitten, en als die dicht was dachten ze aan de Chinees. Aangezien het al laat was, we reuzehonger hadden en het idee om in Amerika naar de Chinees te gaan me nou ook niet echt aansprak, werd m'n humeur er bepaald niet beter op naar mate de reis vorderde. Toen we het restaurant uiteindelijk bereikten, dat open was, waren we er al weer binnen 5 minuten weg, omdat oma de tafels niet schoon genoeg vond. Was ook wel zo, maar was ook zo blij om uit die auto te zijn, en niet naar de Chinees te hoeven! Maar goed, tegen die tijd vond ik alles prima, en zijn we toch naar de Chinees gegaan, die uiteindelijk werkelijk heel erg is bevallen, heerlijk eten. O ja, en onderweg nog "for one more day" van Mitch Albom uitgelezen. Mooi boek, we hadden al eerder boeken van hem gelezen.
Nu dan eindelijk weer thuis, morgen nu nog weinig op het programma, alleen morgenavond bij vrienden (Nabucco?) op bezoek. Nou ja we zien wel.
Tot morgen,
Jelle
Tuesday, July 24, 2007
24 juli
Vanochtend om kwart voor 10 naar Pam gegaan, en om half 11 vertrokken te paard. Ik op Feesta, Pam op Coby. En Elena heeft gefilmd! Een hele mooie rit, zo'n 2 1/2 uur lang, die best goed ging. Minder moe achteraf in ieder geval dan de eerste keer! Het was heerlijk weer, en voor het heetst van de dag, rond enen, waren we weer terug. Coby, het nieuwe paard, bevalt uitstekend. Pam heeft contact gehad met de vorige eigenaar, die vermoedde dat het dier vroeger is mishandeld door een man. Vandaar waarschijnlijk nog de schuchterheid. Met veel geduld, veel praten en veel liefde wordt dit een fantastisch paard, wat hij eigenlijk nu al is. We worden verder op de hoogte gehouden over Willow, maar er is dus goede hoop dat hij een goed pensioen ergens krijgt. Wordt vervolgd.
Na het paardrijden eerst onder de douche, daarna verder gelezen in Marley & me, tot om 5 uur Hans en Heleen met Esther en Judith kwamen eten. Update van vorige keer: Heleen is dus harpiste waar Marian mee heeft samengespeeld. Judith is hun andere dochter, 13 jaar, en verstandelijk gehandicapt. Dol op paarden, dus hadden we haar beloofd dat ze die middag op Feesta kon rijden. Daarom zijn we gelijk om 5 uur naar Pam toegegaan, omdat Hans voor het donker terug op de camping wilde zijn (het is hier om half 9 al donker, met nauwelijks een schemering). Judith praat niet, maar heeft haar eigen taaltje, met veel gebaren en geluiden. We hebben echt ongelooflijk veel plezier gehad samen, veel knuffelen, hand vasthouden etc. Echt een schat van een kind. Ik werd al gekscherend haar vriendje genoemd, wat ze zelf fantastisch vond.
Na het paardrijden buiten gegeten, en om 8 uur liepen we weer naar de camper. Weer hand vasthouden, zei ik "even een ding: we slapen apart vannacht". Ze kwam niet meer bij! Verrassend om te zien wat voor besef ze dan wel weer heeft.
Toen ze op het punt stonden te vertrekken, Heleen stond nog buiten de auto, hoorden we opeens gekraak; naast de weg hing opeens een boom schuin! Even schrikken, gekscherend zeggen dat ze maar snel wegmoeten, valt opeens de boom echt om, om op centimeters afstand van Heleen en de camper neer te komen. Boom totaal verrot. Gelukkig niemand gewond, het had heel wat erger af kunnen lopen.
De rest van de avond heel ontspannen doorgebracht, ik heb Marly & me uitgelezen, was heel mooi boek. Morgenochtend vertrekken we vroeg naar San Diego, een redelijk grote stad naar het zuiden. Ik hoop morgenavond nog gewoon tijd te hebben om het blog weer bij te werken, maar weet het niet zeker! Anders tot donderdag.
Jelle
Na het paardrijden eerst onder de douche, daarna verder gelezen in Marley & me, tot om 5 uur Hans en Heleen met Esther en Judith kwamen eten. Update van vorige keer: Heleen is dus harpiste waar Marian mee heeft samengespeeld. Judith is hun andere dochter, 13 jaar, en verstandelijk gehandicapt. Dol op paarden, dus hadden we haar beloofd dat ze die middag op Feesta kon rijden. Daarom zijn we gelijk om 5 uur naar Pam toegegaan, omdat Hans voor het donker terug op de camping wilde zijn (het is hier om half 9 al donker, met nauwelijks een schemering). Judith praat niet, maar heeft haar eigen taaltje, met veel gebaren en geluiden. We hebben echt ongelooflijk veel plezier gehad samen, veel knuffelen, hand vasthouden etc. Echt een schat van een kind. Ik werd al gekscherend haar vriendje genoemd, wat ze zelf fantastisch vond.
Na het paardrijden buiten gegeten, en om 8 uur liepen we weer naar de camper. Weer hand vasthouden, zei ik "even een ding: we slapen apart vannacht". Ze kwam niet meer bij! Verrassend om te zien wat voor besef ze dan wel weer heeft.
Toen ze op het punt stonden te vertrekken, Heleen stond nog buiten de auto, hoorden we opeens gekraak; naast de weg hing opeens een boom schuin! Even schrikken, gekscherend zeggen dat ze maar snel wegmoeten, valt opeens de boom echt om, om op centimeters afstand van Heleen en de camper neer te komen. Boom totaal verrot. Gelukkig niemand gewond, het had heel wat erger af kunnen lopen.
De rest van de avond heel ontspannen doorgebracht, ik heb Marly & me uitgelezen, was heel mooi boek. Morgenochtend vertrekken we vroeg naar San Diego, een redelijk grote stad naar het zuiden. Ik hoop morgenavond nog gewoon tijd te hebben om het blog weer bij te werken, maar weet het niet zeker! Anders tot donderdag.
Jelle
Monday, July 23, 2007
23 juli
Vandaag zijn Elena, Marian, oma en ik de hele dag weggeweest. Hierdoor kon opa eindelijk ook weer eens rustig werken aan zijn kunstprojecten :-) Afgelopen nacht hebben we eindelijk echt regen gehad! Nog niet genoeg om alles weer vochtig genoeg te maken, maar toch de eerste regen sinds april. Hierdoor is het wel wat benauwder, maar niet te erg.
We vertrokken al vroeg naar Joshua Tree National Park, op zo'n twee uur afstand. Totale woestenij. Het heet Joshua Tree omdat deze boom bijna de enige is die in deze woestenij voorkomt, naast struiken ed. Bloedheet, maar schitterende rotsformaties, deze woestijn is een heel andere schoonheid dan wij gewend zijn, het is even wennen maar zeker wel heel erg mooi. Ook best wat gefilmd daar. Na de lunch zijn we gaan winkelen in een Outlet-winkelcentrum, dit zijn allemaal winkels waar restanten worden verkocht tegen lagere prijzen. Vooral heel veel mode, voor de dames dus een walhalla, voor mij nogal doorbijten, maarja dat hoort er ook soms bij. Daarna zijn we naar een kabelbaan gegaan, die vanaf onderaan de bergketen helemaal naar bovenaan Mountain San Jacinto ging. Schitterend uitzicht hier, ook heel apart om van bloedhitte beneden opeens in de koude lucht boven zit.
Na nog een winkel bezocht te hebben, terug naar huis. Onderweg nog langsgeweest op het kamp Ronald MacDonald, of beter gezegd het kampeerterrein ernaast waar Esther en haar familie verblijven (zie vorige post). Hebben ze uitgenodigd om morgen te komen eten. Esther's eerste dag was erg bevallen.
Daarna door naar Pam, om een zak wortels voor de paarden langs te brengen die we hadden gekocht, en om te vragen of ze al wat had gehoord van de man waar Willow nu bij staat. Ze had hem gesproken, het schijnt goed contact geweest te zijn, ze gaan echt proberen om hem bij een gezin met twee jonge jongens te krijgen, zodat hij een rustige oude dag krijgt. Hier hopen we met z'n allen heel erg op, anders zal hij waarschijnlijk een spuitje krijgen. Ook afgesproken dat ik morgen met Pam ga paardrijden, want het leek erop dat Elena al even voor een dag naar het kamp (als ik het vanaf nu over het kamp heb, bedoel ik dus Ronald MacDonald) zou gaan. Heeft er nu niets meer van gehoord, dus gaat misschien toch niet door, maar ze wil toch dat ik ga rijden morgen. Toch leuk!
O, en we hebben nu het nieuwe Harry Potterboek gekocht, Elena is hem nu eerst aan het lezen, ik bewaar hem voor in het vliegtuig.
Goed, nog even beneden zitten, en daarna naar bed. Tot morgen!
Jelle
We vertrokken al vroeg naar Joshua Tree National Park, op zo'n twee uur afstand. Totale woestenij. Het heet Joshua Tree omdat deze boom bijna de enige is die in deze woestenij voorkomt, naast struiken ed. Bloedheet, maar schitterende rotsformaties, deze woestijn is een heel andere schoonheid dan wij gewend zijn, het is even wennen maar zeker wel heel erg mooi. Ook best wat gefilmd daar. Na de lunch zijn we gaan winkelen in een Outlet-winkelcentrum, dit zijn allemaal winkels waar restanten worden verkocht tegen lagere prijzen. Vooral heel veel mode, voor de dames dus een walhalla, voor mij nogal doorbijten, maarja dat hoort er ook soms bij. Daarna zijn we naar een kabelbaan gegaan, die vanaf onderaan de bergketen helemaal naar bovenaan Mountain San Jacinto ging. Schitterend uitzicht hier, ook heel apart om van bloedhitte beneden opeens in de koude lucht boven zit.
Na nog een winkel bezocht te hebben, terug naar huis. Onderweg nog langsgeweest op het kamp Ronald MacDonald, of beter gezegd het kampeerterrein ernaast waar Esther en haar familie verblijven (zie vorige post). Hebben ze uitgenodigd om morgen te komen eten. Esther's eerste dag was erg bevallen.
Daarna door naar Pam, om een zak wortels voor de paarden langs te brengen die we hadden gekocht, en om te vragen of ze al wat had gehoord van de man waar Willow nu bij staat. Ze had hem gesproken, het schijnt goed contact geweest te zijn, ze gaan echt proberen om hem bij een gezin met twee jonge jongens te krijgen, zodat hij een rustige oude dag krijgt. Hier hopen we met z'n allen heel erg op, anders zal hij waarschijnlijk een spuitje krijgen. Ook afgesproken dat ik morgen met Pam ga paardrijden, want het leek erop dat Elena al even voor een dag naar het kamp (als ik het vanaf nu over het kamp heb, bedoel ik dus Ronald MacDonald) zou gaan. Heeft er nu niets meer van gehoord, dus gaat misschien toch niet door, maar ze wil toch dat ik ga rijden morgen. Toch leuk!
O, en we hebben nu het nieuwe Harry Potterboek gekocht, Elena is hem nu eerst aan het lezen, ik bewaar hem voor in het vliegtuig.
Goed, nog even beneden zitten, en daarna naar bed. Tot morgen!
Jelle
Sunday, July 22, 2007
22 juli
Vanochtend is Elena samen met Pam gaan paardrijden, Pam op Feesta en Elena op het nieuwe paard, die nu waarschijnlijk Coby gaat heten. Het was afwachten hoe het zou gaan met Coby, maar alle twijfels vooraf bleken ongegrond: ze hebben een groot stuk met ze gelopen, gedraafd en gegaloppeerd, er zijn auto's en motors langsgekomen, en er waren sirenes, maar hij schrok nergens van. Het enige vreemde is dat-ie bang is voor hele wortelen :-)
Ondertussen had de rest een rustig ochtendje; eerst ontbijten, daarna eindelijk een mail uit Nederland!!!, gelijk even gebeld, blij om jullie weer te spreken en te horen dat alles goed was. Daarna kwamen Esther, haar zus Judith en haar ouders langs. Esther gaat een week interne stage lopen op het Ronald MacDonald Camp voor kinderen met kanker voor haar internationale opleiding, haar moeder kent Marian van het fluitspelen geloof ik, weet het even niet zeker :-) Elena had haar op het idee gebracht om bij het Ronald MacDonald kamp te gaan stagelopen.
Toen Esther, haar zus en ouders vertrokken waren (ze moesten om 1 uur op het kamp zijn), vertrokken ook Ian en Bebe. Plotseling weer heel erg rustig! Maar goed, Elena en ik zijn ook gelijk vertrokken naar het kamp, zodat Elena even iedereen weer gedag kan zeggen, en voor mij om iedereen te ontmoeten, want over twee weken draaien wij allebei een week mee als vrijwilligers! Best spannend, nog maar niet te veel aan denken.
Het kamp is zo'n 15 minuten rijden, redelijk dichtbij dus. Heel ruim opgezet, met zo'n 10 tot 15 paarden. Veel heel aardige mensen ontmoet, al een klein beetje meegelopen met de introductie die ik over twee weken zal krijgen. We gaan dus kinderen begeleiden bij het paardrijden. Best spannend voor iemand die drie dagen geleden voor het eerst op een paard zat! Maar zal vast wel goed gaan.
Terug nog een tijdje gestudeerd op het stuk van Elena. Aanstaande zondag zingen Elena en ik in een kerkdienst in San Pedro, de plaats waar Marian's zus woont. Elena gaat een stuk van Bernstein doen, wat ik ga begeleiden, en ik doe twee stukken van Reger, begeleid door Marian. Ook plannen gemaakt voor wat we nog willen gaan doen: morgen gaan we naar Joshua Tree National Park (in de buurt van Palm Springs) en we gaan met een tram mee naar boven, waar vandaan we een schitterend uitzicht zullen hebben. Ja pa, de camera gaat mee :-)
Na het eten zijn we naar de bioscoop geweest hier in het dorp, naar de laatste Harry Potter film. Was heel leuk, voor het eerst popcorn met boter gegeten, niet gezond maar wel heel erg lekker!
Nu gaan we vroeg naar bed, want morgen om 7 uur 's ochtends opstaan.
Tot de volgende keer,
Jelle
ps de foto's laten nog even op zich wachten, de computer hier is niet zo snel, dus het overzetten van de foto's van de cd-rom naar de computer gaat wat moeilijk. Ik doe m'n best!
Ondertussen had de rest een rustig ochtendje; eerst ontbijten, daarna eindelijk een mail uit Nederland!!!, gelijk even gebeld, blij om jullie weer te spreken en te horen dat alles goed was. Daarna kwamen Esther, haar zus Judith en haar ouders langs. Esther gaat een week interne stage lopen op het Ronald MacDonald Camp voor kinderen met kanker voor haar internationale opleiding, haar moeder kent Marian van het fluitspelen geloof ik, weet het even niet zeker :-) Elena had haar op het idee gebracht om bij het Ronald MacDonald kamp te gaan stagelopen.
Toen Esther, haar zus en ouders vertrokken waren (ze moesten om 1 uur op het kamp zijn), vertrokken ook Ian en Bebe. Plotseling weer heel erg rustig! Maar goed, Elena en ik zijn ook gelijk vertrokken naar het kamp, zodat Elena even iedereen weer gedag kan zeggen, en voor mij om iedereen te ontmoeten, want over twee weken draaien wij allebei een week mee als vrijwilligers! Best spannend, nog maar niet te veel aan denken.
Het kamp is zo'n 15 minuten rijden, redelijk dichtbij dus. Heel ruim opgezet, met zo'n 10 tot 15 paarden. Veel heel aardige mensen ontmoet, al een klein beetje meegelopen met de introductie die ik over twee weken zal krijgen. We gaan dus kinderen begeleiden bij het paardrijden. Best spannend voor iemand die drie dagen geleden voor het eerst op een paard zat! Maar zal vast wel goed gaan.
Terug nog een tijdje gestudeerd op het stuk van Elena. Aanstaande zondag zingen Elena en ik in een kerkdienst in San Pedro, de plaats waar Marian's zus woont. Elena gaat een stuk van Bernstein doen, wat ik ga begeleiden, en ik doe twee stukken van Reger, begeleid door Marian. Ook plannen gemaakt voor wat we nog willen gaan doen: morgen gaan we naar Joshua Tree National Park (in de buurt van Palm Springs) en we gaan met een tram mee naar boven, waar vandaan we een schitterend uitzicht zullen hebben. Ja pa, de camera gaat mee :-)
Na het eten zijn we naar de bioscoop geweest hier in het dorp, naar de laatste Harry Potter film. Was heel leuk, voor het eerst popcorn met boter gegeten, niet gezond maar wel heel erg lekker!
Nu gaan we vroeg naar bed, want morgen om 7 uur 's ochtends opstaan.
Tot de volgende keer,
Jelle
ps de foto's laten nog even op zich wachten, de computer hier is niet zo snel, dus het overzetten van de foto's van de cd-rom naar de computer gaat wat moeilijk. Ik doe m'n best!
Saturday, July 21, 2007
19, 20 en 21 juli
Oke, nu in een keer alles bijwerken tot vandaag, heel irritant om de hele tijd achter te lopen!
Nadat we donderdag heel vroeg waren opgestaan, bleek het uiteindelijk een rustige dag te worden. We waren eerst van plan om samen met Pam naar een paard te gaan kijken op ongeveer een uur rijden, wat ze van plan was aan te schaffen. Dit paard zal dan in de plek komen van Willow, die nu te oud gebleken was om nog mee te kunnen rijden, zelfs de kortste trail die Elena en ik de dag ervoor reden hebben we niet volledig afgemaakt, hij liep ook heel langzaam en was helemaal bezweet bij terugkomst.
Uiteindelijk werd die afspraak afgezegd, dus hadden we opeens veel tijd over! Die dag hebben we gebruikt om wat uitgebreider het dorp te verkennen, heel veel leuke winkeltjes, uiteraard ook veel souvenirwinkels, maar wel heel leuk. Gelijk een zonnebril gekocht (die heb je wel echt nodig hier), en er was zelfs een winkeltje die het hele jaar door alleen maar kerstspullen verkocht! Allemaal hele leuke hebbedingetjes, we hebben voor Lauren een hanger van een bruid en bruidegom voor in de kerstboom gekocht, en voor ons nog een hanger die jullie thuis wel zien. 's Avonds heel veel lol gehad samen met Elena, Marian en Lauren (opa en oma waren naar een soupersupper; soep dus), we hadden bier gehaald, echt heel leuk, en ik heb nog wat op de video gezet, dus jullie zien het wel als we thuiskomen! Daarna met z'n allen de film "Ms Potter" gekeken, heel mooi.
Vrijdag was een dag met een vol schema. Eerst hebben Elena, Marian en ik 's ochtends alle dennenaalden om het huis opgeruimd, zo'n 20 vuilniszakken vol. Dit vanwege brandweervoorschriften, brandpreventie. Het is hier kurkdroog, dus het brandgevaar is heel hoog.
Daarna 's middags met Elena, Marian en Lauren naar Hemet gereden, een stad op ongeveer een uur de berg af. Eerst Marian afgezet bij het ziekenhuis, Jim (van Pam) was daar net behandeld, en ze hadden gevraagd of Marian ze naar huis kon rijden. Bleek uiteindelijk niet nodig, maar ze is toch mee teruggegaan. Elena, Lauren en ik zijn daarna eerst doorgereden naar Home Depot, een grote winkel waar Marian eerder dode vogels in netten had gezien (zie andere blogs voor details). Naar binnen gegaan, stiekem foto's gemaakt van de dode vogels, en een manager gesproken maar waar overduidelijk niets van te verwachten viel. Daarna gelijk doorgereden naar Target, een grote winkelketen met zo'n beetje alles behalve vers eten. Daar de foto's laten ontwikkelen, en geshopt voor nieuwe kleren: weer een korte broek en twee shirts rijker! Daarna naar Henry's, een grote biologische supermarkt, waar Elena een neusbidet heeft gehaald. Nog iets voor opa opgehaald, en weer terug naar huis. Daar 's avonds de film "keeping mum" gekeken, en toen was die dag alweer voorbij.
Vandaag was een emotionele dag. Vandaag hebben we Willow, het paard van Pam en Jim, weggebracht en het nieuwe paard opgehaald. 's Ochtends om half 10 waren we er om eerst Willow en Feesta te wassen, en de trailer klaar te zetten. Willow en Feesta waren onafscheidelijk, dus toen we wegliepen met Willow, huilde Feesta aan een stuk door en rende woest door de corall, een hartverscheurend gezicht en gehoor. Ook voor Elena was dit heel moeilijk; ze kent het paard al haar hele leven, en was er heel erg aan gehecht.
Elena heeft ons toen naar de shoeer (zo heet zo iemand blijkbaar) gereden, in truck met trailer een berg af, echt heel knap! Ging heel goed. Emotioneel afscheid genomen van Willow, en het andere paard meegenomen. Schitterend paard, maar veel littekens. 7 jaar oud. Wel een schat van een paard, zonder enige moeite ging hij met Elena de trailer in. Daarna teruggereden naar huis, en het nieuwe paard bij Feesta gedaan. We hadden een machtsstrijd verwacht, maar die is helemaal niet gekomen! Het nieuwe paard bleek te sterven van de honger, dus binnen notime stonden de twee samen te eten. Tot onze verbazing lijkt tot nu toe het nieuwe paard de baas te worden, een paar keer werd Feesta weggeduwd bij de voederbak.
Bij thuiskomst waren Ian en Bebe aangekomen. Ian is de broer van Lauren, dus de zoon van Marian's zus. Bebe zijn vriendin. 's Avonds nog een keer langs de paarden gegaan, het wordt Elena's taak om het nieuwe paard in te rijden, Pam moet voorzichtig zijn vanwege eerdere botbreuken. Dit paard heeft gewoon nog geen vriendelijkheid gekent in z'n leven, hij had zelfs nog nooit wortelen gegeten! Voorlopig is hij heel schichtig en vertrouwt hij niets, dus dat heeft tijd nodig. Als iemand dat kan, is het Elena wel; aan het eind van de avond stond ze hem rustig te borstelen, en liet hij haar makkelijk bij zich komen. Een heel mooi proces en gezicht, morgen gaat Elena voor het eerst proberen op hem te rijden. Wordt vervolgd!
Tot snel,
Jelle
Nadat we donderdag heel vroeg waren opgestaan, bleek het uiteindelijk een rustige dag te worden. We waren eerst van plan om samen met Pam naar een paard te gaan kijken op ongeveer een uur rijden, wat ze van plan was aan te schaffen. Dit paard zal dan in de plek komen van Willow, die nu te oud gebleken was om nog mee te kunnen rijden, zelfs de kortste trail die Elena en ik de dag ervoor reden hebben we niet volledig afgemaakt, hij liep ook heel langzaam en was helemaal bezweet bij terugkomst.
Uiteindelijk werd die afspraak afgezegd, dus hadden we opeens veel tijd over! Die dag hebben we gebruikt om wat uitgebreider het dorp te verkennen, heel veel leuke winkeltjes, uiteraard ook veel souvenirwinkels, maar wel heel leuk. Gelijk een zonnebril gekocht (die heb je wel echt nodig hier), en er was zelfs een winkeltje die het hele jaar door alleen maar kerstspullen verkocht! Allemaal hele leuke hebbedingetjes, we hebben voor Lauren een hanger van een bruid en bruidegom voor in de kerstboom gekocht, en voor ons nog een hanger die jullie thuis wel zien. 's Avonds heel veel lol gehad samen met Elena, Marian en Lauren (opa en oma waren naar een soupersupper; soep dus), we hadden bier gehaald, echt heel leuk, en ik heb nog wat op de video gezet, dus jullie zien het wel als we thuiskomen! Daarna met z'n allen de film "Ms Potter" gekeken, heel mooi.
Vrijdag was een dag met een vol schema. Eerst hebben Elena, Marian en ik 's ochtends alle dennenaalden om het huis opgeruimd, zo'n 20 vuilniszakken vol. Dit vanwege brandweervoorschriften, brandpreventie. Het is hier kurkdroog, dus het brandgevaar is heel hoog.
Daarna 's middags met Elena, Marian en Lauren naar Hemet gereden, een stad op ongeveer een uur de berg af. Eerst Marian afgezet bij het ziekenhuis, Jim (van Pam) was daar net behandeld, en ze hadden gevraagd of Marian ze naar huis kon rijden. Bleek uiteindelijk niet nodig, maar ze is toch mee teruggegaan. Elena, Lauren en ik zijn daarna eerst doorgereden naar Home Depot, een grote winkel waar Marian eerder dode vogels in netten had gezien (zie andere blogs voor details). Naar binnen gegaan, stiekem foto's gemaakt van de dode vogels, en een manager gesproken maar waar overduidelijk niets van te verwachten viel. Daarna gelijk doorgereden naar Target, een grote winkelketen met zo'n beetje alles behalve vers eten. Daar de foto's laten ontwikkelen, en geshopt voor nieuwe kleren: weer een korte broek en twee shirts rijker! Daarna naar Henry's, een grote biologische supermarkt, waar Elena een neusbidet heeft gehaald. Nog iets voor opa opgehaald, en weer terug naar huis. Daar 's avonds de film "keeping mum" gekeken, en toen was die dag alweer voorbij.
Vandaag was een emotionele dag. Vandaag hebben we Willow, het paard van Pam en Jim, weggebracht en het nieuwe paard opgehaald. 's Ochtends om half 10 waren we er om eerst Willow en Feesta te wassen, en de trailer klaar te zetten. Willow en Feesta waren onafscheidelijk, dus toen we wegliepen met Willow, huilde Feesta aan een stuk door en rende woest door de corall, een hartverscheurend gezicht en gehoor. Ook voor Elena was dit heel moeilijk; ze kent het paard al haar hele leven, en was er heel erg aan gehecht.
Elena heeft ons toen naar de shoeer (zo heet zo iemand blijkbaar) gereden, in truck met trailer een berg af, echt heel knap! Ging heel goed. Emotioneel afscheid genomen van Willow, en het andere paard meegenomen. Schitterend paard, maar veel littekens. 7 jaar oud. Wel een schat van een paard, zonder enige moeite ging hij met Elena de trailer in. Daarna teruggereden naar huis, en het nieuwe paard bij Feesta gedaan. We hadden een machtsstrijd verwacht, maar die is helemaal niet gekomen! Het nieuwe paard bleek te sterven van de honger, dus binnen notime stonden de twee samen te eten. Tot onze verbazing lijkt tot nu toe het nieuwe paard de baas te worden, een paar keer werd Feesta weggeduwd bij de voederbak.
Bij thuiskomst waren Ian en Bebe aangekomen. Ian is de broer van Lauren, dus de zoon van Marian's zus. Bebe zijn vriendin. 's Avonds nog een keer langs de paarden gegaan, het wordt Elena's taak om het nieuwe paard in te rijden, Pam moet voorzichtig zijn vanwege eerdere botbreuken. Dit paard heeft gewoon nog geen vriendelijkheid gekent in z'n leven, hij had zelfs nog nooit wortelen gegeten! Voorlopig is hij heel schichtig en vertrouwt hij niets, dus dat heeft tijd nodig. Als iemand dat kan, is het Elena wel; aan het eind van de avond stond ze hem rustig te borstelen, en liet hij haar makkelijk bij zich komen. Een heel mooi proces en gezicht, morgen gaat Elena voor het eerst proberen op hem te rijden. Wordt vervolgd!
Tot snel,
Jelle
Friday, July 20, 2007
17 en 18 juli
Zo, half 12 en weer even de tijd om het blog bij te werken.
Beide vluchten verliepen voorspoedig, we vertrokken op tijd en kwamen op tijd aan. In het begin was er nog onzekerheid of we naast elkaar konden zitten, gelukkig was er een heel aardige jongen die wel met me wilde ruilen, is toch heel wat gezelliger! Elena en ik hebben allebei onze boeken uitgelezen nog voor we in Los Angeles aankwamen :-) Joe Speedboot is een aardig boek, wel een beetje apart, maar goed het heeft me beziggehouden tijdens de vlucht. Verder had ik nog cd'tjes bij me, ook dvd's maar de draagbare dvd-speler die ik had geleend van Arjen deed het niet (blijkbaar verkeerd opgeladen).
Toen we na de eerste vlucht in Philadelphia aankwamen, begon de hele tour langs alle instanties... We hadden in Nederland al twee formulieren gekregen die we helemaal moesten invullen, met waar je verblijft, al je gegevens. Die moesten we inleveren, er werden vingerafdrukken en een foto genomen. Daarna de koffers ophalen, en door alle andere controles. Lange rijen, we moesten op een gegeven moment zelfs onze schoenen uitdoen! Toen we eindelijk door alle controles waren (duurde zeker anderhalf uur) wat gegeten, en door naar de volgende vlucht. De eerste indruk van Amerika op het vliegveld was bepaald geen goede: onvriendelijke service overal, je kreeg bepaald geen welkom gevoel.
Toen de tweede vlucht, gelukkig hadden we dit keer plaatsen naast een nooduitgang, waardoor we wat meer beenruimte hadden.
Doordat we alle controles al in Philadelphia hadden gehad, konden we in Los Angeles zo doorlopen om onze koffers op te halen, dat was wel heel prettig! We werden opgewacht door Marian, Marian's zus en Lauren, haar dochter. Best wel een verrassing (we dachten alleen door Marian opgehaald te worden), en na zo'n lange reis best moeilijk om gelijk heel erg sociaal te doen... Maar goed, wel heel leuk natuurlijk dat ze mee waren gekomen. Daarna met Marian in de auto naar Idyllwild, onderweg nog mijn eerste Farmer Boy's Burger gegeten (heel erg lekker!) en om 23 uur stipt kwamen we aan. Onderweg de hele tijd bijna in slaap gevallen (nu weet ik pas echt wat "vechten tegen de slaap" inhoud), thuis nog even een kopje thee gedronken, en daarna snel naar bed. We slapen deze maand in het Solarium, een apart gebouwtje (1 kamer) waarvan 1 kant helemaal van glas is, waardoor je dus recht de natuur inkijkt. Heel mooi, je kijkt zo naar de sterren, die je hier overigens heel wat beter ziet, echt schitterend.
We sliepen echt heel snel, maar waren er ook heel vroeg (half zes) uit. Toch wel het gevolg van de jetlag. Op de eerste ochtend stond gelijk een bezoek aan een dedication ceremony gepland; er waren hier vroeger veel indianen, en op een heel groot rotsblok waren nog tekeningen van honderden jaren oud te zien. Elena's opa heeft hier een hek voor ontworpen, zodat de tekeningen beschermd blijven, terwijl toeristen toch mooie foto's kunnen blijven maken. De ceremonie zou om 11 uur beginnen, we kwamen om kwart voor elf aan, was er nog niemand! Pas rond elf uur kwamen de eerste mensen, die gelijk een picknicktafel klaarmaakten, met veel lekker eten (er zou gelijk een lunch aan vast zitten). Het wachten was nu op de twee oude indianen die de ceremonie zouden bijwonen, maar die kwamen pas half 1, of zoals Marian het noemt: Idyllwild-tiijd. De ceremonie zelf duurde maar zo'n 5 minuutjes, met een toespraakje, en wat oeroude indianenliederen, echt heel mooi. Het was leuk om de mensen te ontmoeten, maar iedereen was wel weer redelijk oud, dus wat saai voor ons. Met 1 vrouw (Alice) wel heel erg leuk staan praten, die bleek ook doctorandus in native american (of zoiets) te zijn, mooi gesprek over van alles en nog wat, zij heeft ook nog mooie foto's van ons gemaakt.
Daarna voor de eerste keer even het dorp ingegaan, gelijk een zonnebril aangeschaft, en nog even een supermarkt ingeweest. Het weer is hier echt schitterend, overdag is het wel heel erg warm (ruim in de dertig graden denk ik), maar de warmte is hier totaal anders, de lucht is veel droger, waardoor je veel meer kunt hebben. Wel smeer ik me hier veel in met zonnebrand-olie, geen zin om te verbranden. Verder is de lucht hier wat ijler vanwege de hoogte, hoewel ik er niet veel van merk. 's Nachts koelt het wel sterk af, best lekkere temperatuur om in te slapen.
Vervolgens zijn we langsgeweest bij Pam en Jim, twee goede vrienden van Elena en Marian. Pam heeft twee schitterende paarden, Willow en Feesta, waar Elena al jaren op rijdt. Willow is al heel oud (26 jaar geloof ik), Feesta 18 als ik het goed heb. Leuk gepraat, en toen werd maar gelijk besloten dat ik die middag voor het eerst zou gaan paardrijden! Daar moest ik wel eerst even andere kleren voor aan, dus naar huis toegelopen, omgekleed (oude kleren), nog even ontspannen en om 4 uur daar naartoe.
Kort samengevat: het paardrijden ging heel goed, ik ging op Willow, een heel lief paard dat je eigenlijk niets meer hoeft uit te leggen, hij weet precies waar je naartoe moet. We zijn een heel eind omhoog gegaan, ook wat gedraaft, en na zo'n anderhalf uur waren we weer terug. Toch best wel vermoeiend! Oh, en als je het niet geloofd dat ik heb paardgereden, er zijn foto's :-))
Daarna gegeten, en om half 9 echt totaal ingestort, het was toch nog wel even wennen aan het nieuwe ritme. Om half 10 lagen we alweer te slapen, en om half zes alweer op; dat is ook wel het nadeel van die glazen wand, je wordt dus ook wel gewekt door het ochtendlicht.
Oke, ik hou ermee op voor nu, ik zal proberen om vanavond over gisteren en vandaag te vertellen.
Tot snel,
Jelle
Beide vluchten verliepen voorspoedig, we vertrokken op tijd en kwamen op tijd aan. In het begin was er nog onzekerheid of we naast elkaar konden zitten, gelukkig was er een heel aardige jongen die wel met me wilde ruilen, is toch heel wat gezelliger! Elena en ik hebben allebei onze boeken uitgelezen nog voor we in Los Angeles aankwamen :-) Joe Speedboot is een aardig boek, wel een beetje apart, maar goed het heeft me beziggehouden tijdens de vlucht. Verder had ik nog cd'tjes bij me, ook dvd's maar de draagbare dvd-speler die ik had geleend van Arjen deed het niet (blijkbaar verkeerd opgeladen).
Toen we na de eerste vlucht in Philadelphia aankwamen, begon de hele tour langs alle instanties... We hadden in Nederland al twee formulieren gekregen die we helemaal moesten invullen, met waar je verblijft, al je gegevens. Die moesten we inleveren, er werden vingerafdrukken en een foto genomen. Daarna de koffers ophalen, en door alle andere controles. Lange rijen, we moesten op een gegeven moment zelfs onze schoenen uitdoen! Toen we eindelijk door alle controles waren (duurde zeker anderhalf uur) wat gegeten, en door naar de volgende vlucht. De eerste indruk van Amerika op het vliegveld was bepaald geen goede: onvriendelijke service overal, je kreeg bepaald geen welkom gevoel.
Toen de tweede vlucht, gelukkig hadden we dit keer plaatsen naast een nooduitgang, waardoor we wat meer beenruimte hadden.
Doordat we alle controles al in Philadelphia hadden gehad, konden we in Los Angeles zo doorlopen om onze koffers op te halen, dat was wel heel prettig! We werden opgewacht door Marian, Marian's zus en Lauren, haar dochter. Best wel een verrassing (we dachten alleen door Marian opgehaald te worden), en na zo'n lange reis best moeilijk om gelijk heel erg sociaal te doen... Maar goed, wel heel leuk natuurlijk dat ze mee waren gekomen. Daarna met Marian in de auto naar Idyllwild, onderweg nog mijn eerste Farmer Boy's Burger gegeten (heel erg lekker!) en om 23 uur stipt kwamen we aan. Onderweg de hele tijd bijna in slaap gevallen (nu weet ik pas echt wat "vechten tegen de slaap" inhoud), thuis nog even een kopje thee gedronken, en daarna snel naar bed. We slapen deze maand in het Solarium, een apart gebouwtje (1 kamer) waarvan 1 kant helemaal van glas is, waardoor je dus recht de natuur inkijkt. Heel mooi, je kijkt zo naar de sterren, die je hier overigens heel wat beter ziet, echt schitterend.
We sliepen echt heel snel, maar waren er ook heel vroeg (half zes) uit. Toch wel het gevolg van de jetlag. Op de eerste ochtend stond gelijk een bezoek aan een dedication ceremony gepland; er waren hier vroeger veel indianen, en op een heel groot rotsblok waren nog tekeningen van honderden jaren oud te zien. Elena's opa heeft hier een hek voor ontworpen, zodat de tekeningen beschermd blijven, terwijl toeristen toch mooie foto's kunnen blijven maken. De ceremonie zou om 11 uur beginnen, we kwamen om kwart voor elf aan, was er nog niemand! Pas rond elf uur kwamen de eerste mensen, die gelijk een picknicktafel klaarmaakten, met veel lekker eten (er zou gelijk een lunch aan vast zitten). Het wachten was nu op de twee oude indianen die de ceremonie zouden bijwonen, maar die kwamen pas half 1, of zoals Marian het noemt: Idyllwild-tiijd. De ceremonie zelf duurde maar zo'n 5 minuutjes, met een toespraakje, en wat oeroude indianenliederen, echt heel mooi. Het was leuk om de mensen te ontmoeten, maar iedereen was wel weer redelijk oud, dus wat saai voor ons. Met 1 vrouw (Alice) wel heel erg leuk staan praten, die bleek ook doctorandus in native american (of zoiets) te zijn, mooi gesprek over van alles en nog wat, zij heeft ook nog mooie foto's van ons gemaakt.
Daarna voor de eerste keer even het dorp ingegaan, gelijk een zonnebril aangeschaft, en nog even een supermarkt ingeweest. Het weer is hier echt schitterend, overdag is het wel heel erg warm (ruim in de dertig graden denk ik), maar de warmte is hier totaal anders, de lucht is veel droger, waardoor je veel meer kunt hebben. Wel smeer ik me hier veel in met zonnebrand-olie, geen zin om te verbranden. Verder is de lucht hier wat ijler vanwege de hoogte, hoewel ik er niet veel van merk. 's Nachts koelt het wel sterk af, best lekkere temperatuur om in te slapen.
Vervolgens zijn we langsgeweest bij Pam en Jim, twee goede vrienden van Elena en Marian. Pam heeft twee schitterende paarden, Willow en Feesta, waar Elena al jaren op rijdt. Willow is al heel oud (26 jaar geloof ik), Feesta 18 als ik het goed heb. Leuk gepraat, en toen werd maar gelijk besloten dat ik die middag voor het eerst zou gaan paardrijden! Daar moest ik wel eerst even andere kleren voor aan, dus naar huis toegelopen, omgekleed (oude kleren), nog even ontspannen en om 4 uur daar naartoe.
Kort samengevat: het paardrijden ging heel goed, ik ging op Willow, een heel lief paard dat je eigenlijk niets meer hoeft uit te leggen, hij weet precies waar je naartoe moet. We zijn een heel eind omhoog gegaan, ook wat gedraaft, en na zo'n anderhalf uur waren we weer terug. Toch best wel vermoeiend! Oh, en als je het niet geloofd dat ik heb paardgereden, er zijn foto's :-))
Daarna gegeten, en om half 9 echt totaal ingestort, het was toch nog wel even wennen aan het nieuwe ritme. Om half 10 lagen we alweer te slapen, en om half zes alweer op; dat is ook wel het nadeel van die glazen wand, je wordt dus ook wel gewekt door het ochtendlicht.
Oke, ik hou ermee op voor nu, ik zal proberen om vanavond over gisteren en vandaag te vertellen.
Tot snel,
Jelle
Thursday, July 19, 2007
17 juli
Vandaag een heuglijke dag: mijn eerste post op het nieuwe blog! Ik geef jullie gelijk alvast de links naar de twee blogs die al zijn bijgehouden: de eerste door Otto en Els, die nu weer terug zijn in Nederland: http://blog.seniorennet.be/ottoenels/ , en de blog van Marian: http://blog.seniorennet.be/mej . Zoals het er nu dus voorstaat zal Marian over een kleine twee weken weer teruggaan naar Nederland, waarna wij nog twee weken zullen blijven. We logeren bij de opa en oma van Elena, in een klein dorpje midden in de bergen van California. Op dit kaartje: http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=idyllwild,+ca&ie=UTF8&ll=34.524661,-116.71875&spn=35.512719,49.746094&z=4&iwloc=addr&om=1 kun je zien waar we ongeveer zitten, het is een kleine 3 uur rijden vanaf Los Angeles.
Aangezien het dus al twee dagen geleden is dat we hier naartoe vertrokken, heb ik dus nogal wat te vertellen! Dinsdag 17 juli zijn we om 6 uur opgestaan, we hadden praktisch alles al ingepakt, alleen dus nog even douchen, kopje koffie, en de vuilnis bij buren in de bak gooien. Om 7 uur werden we opgehaald door Angelique, die ons naar Schiphol bracht. Daar waren we nog wat te vroeg, de incheckbalies waren nog niet open, dus even wachten. Na het inchecken waren pa en ma ondertussen aangekomen, die er daarna gelijk een dagje Amsterdam aan zouden plakken. Nog even gezellig een kop koffie en een saucijzenbroodje gehad, waarna we afscheid namen en door de paspoortcontrole gingen. Nog even bij de taxfree-shops wat te lezen gehaald (Marley & me voor Elena, en Joe Speedboot voor mij), daarna door naar de gate, een boel vragen beantwoord (hoe lang kennen jullie elkaar? wat doet je moeder? etc) en toen het vliegtuig in! We hadden een lange reis voor de boeg: eerst 8,5 uur naar Philadelphia, daar drie uur overstaptijd (die hadden we nodig!) en toen nog 6 uur naar Los Angeles.
Oke, we gaan nu eerst een film kijken (Ms Potter, over het leven van de schrijfster van Peter Rabbit), ik schrijf snel weer verder!
Groetjes,
Jelle
Aangezien het dus al twee dagen geleden is dat we hier naartoe vertrokken, heb ik dus nogal wat te vertellen! Dinsdag 17 juli zijn we om 6 uur opgestaan, we hadden praktisch alles al ingepakt, alleen dus nog even douchen, kopje koffie, en de vuilnis bij buren in de bak gooien. Om 7 uur werden we opgehaald door Angelique, die ons naar Schiphol bracht. Daar waren we nog wat te vroeg, de incheckbalies waren nog niet open, dus even wachten. Na het inchecken waren pa en ma ondertussen aangekomen, die er daarna gelijk een dagje Amsterdam aan zouden plakken. Nog even gezellig een kop koffie en een saucijzenbroodje gehad, waarna we afscheid namen en door de paspoortcontrole gingen. Nog even bij de taxfree-shops wat te lezen gehaald (Marley & me voor Elena, en Joe Speedboot voor mij), daarna door naar de gate, een boel vragen beantwoord (hoe lang kennen jullie elkaar? wat doet je moeder? etc) en toen het vliegtuig in! We hadden een lange reis voor de boeg: eerst 8,5 uur naar Philadelphia, daar drie uur overstaptijd (die hadden we nodig!) en toen nog 6 uur naar Los Angeles.
Oke, we gaan nu eerst een film kijken (Ms Potter, over het leven van de schrijfster van Peter Rabbit), ik schrijf snel weer verder!
Groetjes,
Jelle
Subscribe to:
Posts (Atom)