25 juli

Vanochtend heel vroeg vertrokken naar SanDiego, de stad waar de eerste missionary-posts door de spanjaarden werden gesticht. In de buurt van de stad zijn we eerst naar Route 101 gegaan, die vlak langs de pacific ocean leidde. Schitterend gezicht, over surfers, een totaal andere cultuur! Ook omdat San Diego aan de grens met Mexico ligt, waardoor er veel Spaans wordt gesproken.
We zijn eerst naar Old Town gegaan, het allervroegste centrum van de stad wat is nagebouwd in oude stijl. Veel toerisme, maar wel heel leuk, mensen in klederdracht, oude tandarts, gevangenis, school, etc.
Daarna om half drie vertrokken naar een echtpaar in een dorp vlakbij San Diego, opa en oma zijn al eens eerder bij hun geweest, ze hebben een huis letterlijk vol met dieren. Na eerst helemaal verdwaald te zijn, kwamen we om half vier toch eindelijk aan.
Het huis zit helemaal vol, zeker 4 katten, 13 honden, een stinkdier (zonder de stinkklieren uiteraard; er zitten trouwens redelijk wat stinkdieren hier, we ruiken ze regelmatig, echt heel smerig), een possum, vogels, kalkoenen, minipaarden, lama's, ezels, herten, werkelijk een nachtmerrie. Elk dier op zich was een schatje, maar zoveel bij elkaar, niet te geloven. Tegen zessen vertrokken we eindelijk. Elena en ik hadden beloofd om opa, oma en Marian vanavond mee uit eten te nemen. Mijn idee was om dat ergens rond San Diego te doen, misschien Mexicaans of vis oid, maar naar onze mening werd helemaal niet gevraagd, we gingen linea recta weer richting Idyllwild (zeker drie uur rijden met z'n drieen opgepropt achterin), waar ze een restaurantje wisten te zitten, en als die dicht was dachten ze aan de Chinees. Aangezien het al laat was, we reuzehonger hadden en het idee om in Amerika naar de Chinees te gaan me nou ook niet echt aansprak, werd m'n humeur er bepaald niet beter op naar mate de reis vorderde. Toen we het restaurant uiteindelijk bereikten, dat open was, waren we er al weer binnen 5 minuten weg, omdat oma de tafels niet schoon genoeg vond. Was ook wel zo, maar was ook zo blij om uit die auto te zijn, en niet naar de Chinees te hoeven! Maar goed, tegen die tijd vond ik alles prima, en zijn we toch naar de Chinees gegaan, die uiteindelijk werkelijk heel erg is bevallen, heerlijk eten. O ja, en onderweg nog "for one more day" van Mitch Albom uitgelezen. Mooi boek, we hadden al eerder boeken van hem gelezen.
Nu dan eindelijk weer thuis, morgen nu nog weinig op het programma, alleen morgenavond bij vrienden (Nabucco?) op bezoek. Nou ja we zien wel.

Tot morgen,

Jelle